Kirkjuritið - 01.09.1950, Qupperneq 94

246
KIRKJURITIÐ
miklu persónulegra og nærgöngulla atriði, spurningin
forna: Maður, hvar ertu? Fagnaðarerindið krefur mann-
inn svars við þeirri spurningu, um leið og það boðar sigur
Guðs yfir syndinni og kallar til hluttöku í þeim sigri.
Ég hefi áður bent sr. Benjamín á, að þeir spekingar,
sem dýpst hafa rýnt manneðlið og ber jafnframt yfir aðra
í sögu hugsunarinnar, Platon og Kant, verða báðir að lok-
um að grípa til þess að tala um syndafall, hvor á sinn
hátt. Ekki voru þeir bókstafsbundnir við 1. Mósebók. En
þeir horfðust í augu við svipaðar staðreyndir og höfundur
syndafallssögunnar þar.
Sr. Benjamín er líklega búinn að gera það endanlega
upp við sig, hvorir hafi verið skarpari að vitsmunum,
þeir eða hann. Stóryrðin um volæði og barbarí þeirra,
sem ekki gera sér hlutina „skiljanlega" með hans aðferð-
um, benda til þess, að um niðurstöðu hans af þeim saman-
burði verði engu þokað. En sennilega verður þó bið á því,
að sr. Benjamín verði vísað til sætis ofar þeim á vizk-
unnar fjalli.
Áður en við þetta er skilizt er ástæða til að vekja máls
á einu.
Það er nokkurt undrunarefni, hvert þeir snúa vopnum
sínum, sem telja kristindóminn einkum fólginn í rous-
seauskri manneðlisrómantík. Það er einhver dularfull sjón-
skekkja að beina fallstykkjum sínum að kristnum mönn-
um og kenningum. Hvað boðar tízkusálfræðin um mann-
eðlið? Hvaða lærdóma um upplag sitt fær nútímamaður-
inn út úr þeim bókmenntum, sem mest eru lesnar? Hvað
prédikar Sartre, sem nú er manna mest dáður hér í álfu?
Þeir mega líklega ekki vera að því að kynna sér þessa
hluti, sem angursamast er út af niðrun manneðlisins, þeir
hafa svo mikið að gera við að kveða niður Ágsborgar-
játninguna og 1. Mósebók!
Án gamans: Væri ekki eins eðlilegt, að hinn hvessti
geir þessara manna beindist annað en fyrir brjóst þeirrar
kirkju, sem þeir þjóna? Kristindómurinn hefir þó annað