Blanda - 01.01.1932, Blaðsíða 15
9
skyldi líða það með þolinmæði; þar með sendi mér
sú ehrugöfuga kvinna mat á laun, og lét segja mér,
að eg skyldi koma til sín, þá eg kæmist út, hvað eg
forsómaði.
Anno 1670 varð eg hættulega krankur af köldu,
svo að eg hélt mig deyja, hvar af eg gladdist, því
þá hefðu rnínar eymdarstundir enda fengið, en drott-
inn vildi ei hafa það svo. Eg fraus aðra stundina,
svo eg skalf upp og niður, þó eg sæti kringum kakal-
óninn, en aðra stundina svitnaði eg; þó eg gengi út
á strætinu á einni skyrtunni, þá rann vatn ofan eptir
andlitinu. Ó, hvað undarlegur krankleiki er þetta!
Það veit gerst sá reynir. Þennan banvæna krankleika
hafði eg heilar 14 vikur. En hvað eg hlaut að líða
á þeim tíma, er guði kunnugast, því þá eg lagði mig
fyrir, var eg sleginn á fætur aptur. Eg átti enga vini
eða náunga, sem eg kunni að klaga mína neyð fyrir.
Það fleira, sem eg leið á þeim læriárum, sem eg
var hjá þeim ómilda þjón, nenni eg ekki um að
skrifa, en það hans konu áhrærir, þá var hún í öllu
því, hún gat, mér á móti, í tillögum og áeggingum,
því eg vildi ei vel parere1) henni, þá hann var ei við.
Anno 1671 þann 1. Martii lagðist þessi minn læri-
meistari krankur, hvar við eg gladdi mig, að hann
mundi deyja. Skipaði hann mér þá að smíða sæng
fyrir einn herramann, og skyldi eg saga stólpana með
þeim öðrum dreng, sem mér var samtíða hjá hon-
um og hét Pétur, hvað við og gerðurn, og þá við
vorurn að saga, duttum við ofan af hefilbekknum
og brotnaði í sundur sængin. Þetta þrusk heyrði hann,
þangað sem hann lá. Var eg þá kallaður fyrir hann.
Spurði hann mig þá að, hvað að gengi, en eg sagði,
sængin hefði brotnað sundur. Hann sór þá, að nær2)
1) = hlýðnast.
2) LeiÖr. fyrir: þar, sem liklega er misritað.