Blanda - 01.01.1932, Blaðsíða 34
28
Álarnir eru hér ogsvo, þó ei svo almennilega rétt
mikið af þeim. í keldulækjum og skurðum, sem og
í ám, finnast einslags álar, svo ef þeir slá sig um
hestfótinn gengur beinið í sundur. Það kallast ís-
lenzkur hrökkviáll.1) Það má víst vera einslags for-
giftugur ormur; hann er í hópum sem einn annar
áll, og hefur út úr báðum síðum odda, sem knippl-
ingaodda, að sjá sem þrístrend þjöl, en enga aðra
ugga að synda með. Hann kann að vera bæði á landi
og í vatni. Nær hann er á landi, og menn koma ófor-
varandis að honum, stökkur hann i vatnið og
sveimar.
[í einum kaflanum, sem virðist standa í sambandi
við 3. kapítulann, minnist höf. á ýmsar berjateg-
undir, er vaxi hér (einiber, krækiber, jarðarber,
hrútaber] : „Hér finnst og einslags ávöxtur, sem
fólkið kallar hciðargrös; þau eru einn mikið nytsam-
legur hlutur, landsfólkinu til lífsuppheldis. Innbyggj-
ararnir útsenda i hópatali heilmargt fólk, karla
og kvenna, á sumrin upj) á fjöllin, þau að plokka
og saman að safna, og brúka þau á vetuma til graut-
ar. — Á íslandi er að fá villimjöl í korn, sem vex
sjálfkrafa upp úr sandi ósáð, á háum grasstöng-
um. Það er skorið og slegið síð á sumri, og þresk-
að og þurkað eður bakað, þá óþerrir er. Fær lands-
fólkið af þvi gott gagn, þar sem það er að fá; þar
verður af gott mjöl til matar, en kornstöngin góð til
fóðurs fyrir gripi á veturna. Þetta mjöl fellur ekki
víða í landinu, heldur alleinasta á þeim fjöllum Hóls-
öræfum í Möðrudals prestakalli og suðaustur á land-
inu, nær þeim klaustrum Kirkjubæ og Þykkvabæ, í
Landbroti, Meðallandi, Álptaveri og þar um kring,
item á Vestfjörðum og fyrir sunnan.
1) = hrökkáll, rafmagnsáll.