Blanda - 01.01.1932, Blaðsíða 63
57
júlí 1749, á EiÖum1). Segir Jórunn þar, að hún
hafi haft mikiÖ angur af að horfa upp á eymd og
fásinnu sonar síns, og með því að hún geti ekki
gætt lians, sem þyrfti, gefur hún Wíum allt fasta-
og lausagóss sitt og Egils með þeim skilmálum, að
hann taki Egil til sin til umsjónar og framfærslu, ef
hann lifi lengur en hún, eða fyr, ef henni þóknist
svo. Skyldi Wíum veita honum sæmilegt uppheldi,
meðan Egill lifði og gæta hans svo, að hann ynni
hvorki sér né öðrum mein, en ef honum batnaði
fásinna hans, svo að hann virtist geta ráðið sjálf-
um sér, skyldi allt góss hans hverfa aptur til hans,
en Wíum að eins fá borgun fyrir það, sem hann
hefði lagt fram. Var ákveðið, að Jórunn mætti hafa
umráð yfir Ketilsstöðum meðan hún lifði, en jarð-
irnar Barðsnes og Þorvaldsstaði skyldi Wium þeg-
ar taka að sér, en lausafé mætti standa, meðan Jór-
unni þóknaðist, og skyldi greiða af því skuldir Egils,
er hann hefði komizt í, og ef Egill dæi á undan
móður sinni, skyldi gjöf þessi til Wium samt standa.
Fékk Jórunn konungssstaðfestingu á gjafabréfi þessu
6. april 1753. Með samningi milli Wiums og Péturs
sýslumanns 11. sept. s. á.2) (1753), var það fast-
ákveðið, að Pétur leyfði Agli að hafa hús og heimili
á Ketilsstöðum, meðan móðir hans lifði, — þau voru
þá í húsmennsku þar, — en eptir lát hennar, eða
þá er hún gæti ekki annazt Egil lengur, skyldi hann
hverfa til Wium, ásamt jörðunum Barðsnesi og Þor-
valdsstöðum. En fáum vikum eptir samning þennan
andaðist Jórunn á Ketilsstöðum haustið I753> 73 úra
1) Frumrit þessa bréfs er í Þjskjs. (komið úr Ríkis-
skjalasafni Dana 1928).
2) Þjskjs. An (sbr. þingbók Norðurmúlasýslu 1756,
bls. 269—271).