Blanda - 01.01.1932, Blaðsíða 164
158
MaSurinn fór meS vísuna til Odds, kom aptur og
sagSi, aS hann vildi finna mig, en eg vildi ekki fará,
en hann sagSi, aS Oddi mundi þykja miSur, ef eg
færi ekki. Fór eg nú aS staulast aptur eptir; var voSá
skjálfti á skipinu, og þegar eg kom til Odds, var
eg búinn aS fá sjósótt, af hreyfingunni. Oddur mælti:
„Þú ert þá orSinn svona, karlinn. Eg skal lækna þig.“
Tók þá flösku og hellti í staup og lét rauSa dropa
í; átti eg bágt meS aS kyngja þessu. SagSi hann
mér svo, aS leggjast út af og hafa höfuSiS undir
kápufaldi hans. Hann spurSi mig, hvort eg hefSi
peninga á mér og kvaS eg þaS litiS vera. Hann mælti:
„Láttu mig geyma budduna þína“, og fékk eg hon-
um hana. SofnaSi eg nú, og svaf vært um stund.
En er eg vaknaSi, var eg vel hress, gaf hann mér
staup af sama og áSur, fékk mér buddu mína, stakk
í hana ríkisdal og mælti: „Þetta eru skáldalaun þín,
vinur litli.“ Eg kvaS þaS ekki launa vert, þó eg léti
leiSast út í vitleysu, af þrábeiSni annara, og þakk-
aSi gjöfina. ÆtlaSi eg nú aS fara til Odds félaga
míns, en hann sagSi mér aS sitja kyr, „því höfSingj-
ar á fyrri tíS létu ætíS skáldin sitja hjá sér,“ og
klappaSi á koll mér. Eg baS hann aS dára mig ekki,
en hann kvaS fjarri sér aS gera þaS. SagSi hann
viS skyldum masa saman, því nú fer aS styttast til
NjarSvíkur, og erum viS nú framundan Vatnsleysu-
strönd. TöluSum viS nú saman og spurSi hann mig
margs aS norSan, gaf hami mér opt vin og sykur og
baS mig aS heimsækja sig, þegar eg væri kominn
í Tjarnarkot, en þaS gerSi eg þó ekki. Komum viS
nú til Ytri-NjarSvíkur; var boriS allt upp úr skip-
inu, nema kol. Sýndi Oddur okkur bræSsluhúsiS,
pottana og ýms verkfæri, og gerSi okkur vel skiljan-
legt, hvernig vinnubrögSum þar væri hagaS. Gaf hann
hverjum okkar þykka brauSsneiS meS svínsfleski of-