Blanda - 01.01.1932, Blaðsíða 190
184
þvi vera örugg heimild um Kaffistökuna, svo að segja
sjálfur höfundur hennar, og því fannst mér rangt, að stinga
þessu undir stól.
En nú kemur Óðinn aptur til sögunnar. Nokkru eptir að
Kvöldvökur fluttu áðurgreinda frásögn, var mér sent 11.
hepti af Óðni, sem út hafði komið eptir áramótin 1917.
1 því hepti er lítil „Athugasemd" frá manni i Ameriku,
sem ritar sig E. S. Guðmundsson. Hann kveðst vita fullar
sönnur um uppruna kaffivísunnar, og honum sagðist þann-
ig frá: „Þessi vísa er ort fyrir 50 árum eða nálægt því,
af tveimur konum vestur undir Snæfellsjökli, í sjóplássi
því, sem Sandur er kallaður. Var í þá tíð sjósókn mikil á
Sandi og komu menn víða að til róðra, og það jafnvel
norðan af landi. Konur þær, er vísuna ortu, hétu Úrsalaey
Gisladóttir, ættuð úr Miðdölum í Dalasýslu og Sigurdríf
Guðbrandsdóttir, Narfasonar, ættuð úr Laxárdal í Dala-
sýslu. Var Sigurdrif systir Guðbrands Guðbrandssonar, cr
um eitt skeið var kaupmaður i Grundarfirði.en síðar gerðist
myndasmiður, og mun hann hafa dáið i Reykjavík. Er Sig-
urdríf var um tvítugt mun hún hafa flutzt vestur á „Sand-
inn“ — sem svo var kallað — og var Úrsalaey þar þá fyrir.
Gerðust þær brátt vinkonur miklar, enda voru báðar glað-
lyndar og hagorðar, svo opt fauk í kveðlingum hjá þeim.
Svo þótti báðum kaffisopinn góður, og sem nærri má geta,
fundust þær vart svo, að ketillinn væri ekki settur á hlóð-
ir. Vildi þá svo til, að maður Úrsalaeyjar kom inn í cld-
hús til þeirra einu sinni, þegar Sigurdríf hafði komið að
heimsækja vinkonu sína, og var ketillinn á hlóðunum. Mann-
inum fannst fátt um, þegar hann sá Surt á hlóðum, og hélt
hann þá langa ræðu og snjalla yfir konu sinni og um kaffi-
eyðslu hennar, og kvað hana steypa sér í óbotnandi skuldir
með háttalagi sínu. Er hann var farinn út aptur, varð Úr-
salaey að orði:
Ketil velgja konurnar,
kaffið svelgja forhertar.
Þá bætti Sigurdríf við samstundis:
Ófriðhelgar alstaðar,
af því félga skuldirnar.