Blanda - 01.01.1932, Blaðsíða 40
34
land, að ekkert fiskirí kann brúkast; hendi þa'ð sig
svo, að hvalfiskar komi í þennan drifís, drepur ísinn
þá og kreistir í sundur, svo þeir þar eptir drífa dauð-
ir á land, nær þeir verða lausir við ísinn, hvar af
landsfólkið undirtíðinni hefur stórt gagn. A þessum
drifis eru opt stórir selar, svo sem 8, io og 12 álna.
Á honum koma opt og tíðum hvítabirnir, grábirnir
og refar, bæði hvítir og svartir, og nær ísinn drífur
burt aptur fara ogsvo með honum þessar bestiur.
Nær svoddan hafis kemur til íslands, þá er það ekki
til landsfólksins bezta, því honum fylgir slæmt veð-
ur, snjór, fjúk og grimmilegt frost, svo vatnið slétt
burtfrýs úr ám og lækjum. Þar kunna að vera svo
stór stykki í þessum drifís, sem þekja kunna heila
mílu eða hálfa aðra á hvern veg; svo há kunna þessi
ísbjörg að vera, að nokkur nái svo hátt í veðrið og
loptið, sem toppur á því stærsta orlogsskipi, og þó
er enn meira niður í sjónum. Er víst, að svoddan
ísbjörg kunna að standa grunn á 60 eður 70 faðma
djúpum sjó. Þau standa sum lengi fram á sumarið,
þar til sjórinn sagar þau í sundur, svo það efsta
fellur ofan í sjóinn; þá gefur það sig upp, sem nið-
ur í sjónum hefur verið, og sveima svo báðir part-
arnir, en á meðan sama ísbjarg stendur fast á grunn-
inu safnar sér saman þar í kring mikill fiskur, svo
fólk kann fanga þar mikinn fisk, en sá fiskur er
allur eineygður af þeim glampa, sem ísinn frá sér
gefur. Svoddan ís færir með sér mikið vont, kvik-
fénaður strádeyr niður og jarðarinnar gras nær varla
sínum hálfa vexti. Þar fyrir biðja íslendingar mak-
lega, að hann aldrei til þeirra komi. Á sama ísi kann
hittast að fangast megi snjóhvítir Grænlands fálkar,
sem bæði eru stærri og betri en þeir íslenzku, en það
skeður ekki opt. Drifís kemur mest fyrir norðan og
austan, en ekki svo fyrir sunnan, því Reykjanesröst