Blanda - 01.01.1932, Blaðsíða 81
75
málið í Otrardal; voru þangað stefnd þau Árni og
Ragnheiður og mörg fleiri vitni, og báru það áður
er talið. Voru þau Arni spurð sitt í hvoru lagi.
Vöfðu þau þá fyrst fyrir og bar lítt saman, en svo
kom, að þau meðgengu, og er hún var spurð, hvort
þau hefðu eigi ráðgert áður að farga þunga henn-
ar, báru þau það bæði, að i orð hefði það komið
milli þeirra seint á góu, að þau minnti, hvort betra
væri ef menn ættu barn, að stinga því ofan i ein-
hverja holuna, eða ala það upp djöflinum til þjón-
ustu. En er hún var spurð, því hún batt ei fyrir
naflastreng barnsins, sagði hún sér hafa heimska
til gengið, og hulið væri það fyrir sér á ólukku-
stundinni. — Þingaði sýslumaður í máli þessu 2
daga í september, og síðan öndverðan nóvember 4
daga í samt. — Bar Árni það með öðrum, að Jón
Nikulásson faðir sinn hefði varað sig við glæp þess-
um, og sannaðist ei á hann meðvitund. — Sótti mál
þetta Jón hreppstjóri Þórðarson, hinn auðugi1) á
Kvígyndisfelli (í Tálknafirði) — var hann ólæs á
skrif og nær því á prent; duldi hann það þá margt,
því þá honum barst skrif úr réttinum, og má vera
aptur, — er sagt hann bryti upp innsiglið og létist
lesa, og sagði við þá er hjá voru: „Spaugað getur
hann svá arna.“ Þó var hann eðlisvitur, einkum til
fjárafla. Halldóra hét kona hans,2) vitur og vel
að sér; er það almæli, að mjög græddu þau fé á út-
lendum, er ,,þjóðir“ kallast vestra, og hún ei minna,
nema meira væri. — En Hallur hreppstjóri Halls-
son á Neðrabæ varði.
1) Jón á Felli mundi ekki nú á timum vera kallaður
auðmaður. Þegar hann dó 1849, var dánarbúið metið á
12,608 rd. og 78 sk. [Lbs. 1288, 4to].
2) Halldóra á Felli var Guðmundsdóttir.