Blanda - 01.01.1932, Blaðsíða 48
42
til séra Narfa, að hann hafi tjáð fyrir sér í Skál-
holti, að hann treysti sér ekki til að þjóna lengur
Berufjarðar- og Berunessóknum, „vegna þess kvilla,
sem hann um kvartar, að sér tilfallið hafi, sem og
efasamrar samvizku, sem hann þykist af þeim kvilla
og með honum finna í þessu efni, hvar fyrir hann
hyggur sér ómáttugt þar lengur við að vera, hvað
sem fyrir sér liggi“. Svo hvetur biskitp hann til að
þjóna þessum sóknum, meðan hann geti, og fái ekk-
ert annað vissara sér til lífsuppheldis, heldur en að
hafa sig burtu út í óvissu, þótt eitthvað þyki á móti
blása, en sé enginn annar kostur, en að hann vilji
fara frá brauðinu, þá skuli hann ráða þvi, og vilji
hann ekki nauðga honum með hörku til að vera þar,
en séra Narfi verði að skiljast þar sómasamlega við
og láta söfnuðinn vita nógu snemma urn brottför
sína, svo að útvega megi annan prest. Ekki verður
til fulls ráðið af bréfi biskups, hverskonar „kvilli“
það hafi verið, sem gert hafi séra Narfa ókleiít að
þjóna þar lengur, en helzt lítur út fyrir, að það hafi
verið einskonar þunglyndi eða sinnisveiki, samfara
trúarefa og samvizkubiti, að hann væri ófær eða
óhæfur til að gegna prestsskap. Þesskonar þunglynd-
isgrillur eru ekki óvenjulegar hjá viðkvæmum og
veikgerðum mönnum, en allt bendir á, að séra Narfi
hafi að eðlisfari veriÖ nokkuð viðutan og sérlyndur
og öðruvísi en fólk flest, og það hélzt við hann alla
æfi, þótt hann löngu síðar tækist aftur prestskap
á hendur. En Berufjarðarprestakall hefur hann ef-
laust yfirgefið til fulls í fardögum 1657. Mun hann
svo hafa dvalið þar eystra hjá föður sínum eða
skyldfólki nokkra hríð, því að vorið 1664 (28. maí)
er hann staddur á Starmýri í Alptafirði, við skipti á
dánarbúi Þórarins Jónssonar. En skömmu síðar, eða
ef til vill s. á., hefur hann siglt til útlanda, og sést