Blanda - 01.01.1932, Blaðsíða 35
29
í íslandi er mjög búkhraust fólk allvíða, eta mik-
iÖ feitmeti, einkum þjónustufólkið, svo sem smjör,
feitt kjöt, sela- og flyðrufeiti og meina sig þar af
að fá mikinn merg og styrkleika í beinin. Einn
erfiðismaður kann vel eta á dag 3 pund smjörs, ekki
síður en þeir norsku Finnar eður Hollendarnir1),
hverjir ogsvo kunna að innbyrgja mikið smjör.
Það er sagt, á íslandi hafi tilborið (hvað og satt
má vera), því það skeði i tíð herra Þorláks biskups2),
að ein kona öldruð, sem bjó á þeim bóndagarði
Brekku í Fljótsdal, fyrir austan í Múlaþingi, varð
uppgefin af aldurdómi og burðaleysi. Hún lagðist
við rúmið, svo ei mátti á fótum vera og lá í heilt ár.
A meðan missti hún allur tennur úr sínu höfði, en
uxu upp aptur nýjar tennur; hún missti og allt skinn
af sínum líkama, og fékk aptur annað nýtt. Af þess-
ari líkamans umbreytingu, varð hún svo frísk og
létt á sér, að hún yfirgaf rúmið, fór á fætur, um-
gekkst sitt, svo sem áður fyrri, hélt þessum hætti
meir en heilt ár, þar til hún smám saman aptur veikt-
ist, þó með næsta hægri og bærilegri sótt, burthjaðn-
aði og öndina missti. Og kalla íslenzkir þær ný-
vöxnu tennur gemlur, en það skinnkast, eður um-
breyting, að kasta ellibelgnum, og má þetta vera ein
sterk complexia3) eður líkamans hreysti.
Á einu plássi á íslandi, sem nefnist Hornstrand-
ir, er það sagt svo gróft og líkamssterkt fólk, að
hið gemeina4) fólkið drekki þar lýsi við þorsta, þar
þeir veiða þar mikinn sel og hákarl og hafa hval-
reka af nægð, sem og annan sjávarfeng; það er og
1) Svo.
2) þ. e. Þorláks Skúlasonar, eða á fyrri hluta 17. aldar.
3) Svo.
4) Hér er víst meiningin: allur fjöldinn af fólkinu.