Blanda - 01.01.1932, Page 289
283
Héldu þeir, aí5 karlinn hefði falliö útbyrðis, og voru
koninir upp í „julluna", þegar Guðm., sem svaf í
».rúffinu“ vaknaði. Brást hann hinn reiðasti við, og
þreif byssuna, því hann hélt, að þeir ætluðu að stela
írá sér, en þegar hann hafði áttað sig endaði allt í
bróðerni.
Hvergi mun Guðmundur hafa átt fast heimili,
°g virtist svo, sem honum væru flestir staðir jafn-
kærir. Hann dvaldi hvergi langdvölum, en tíma
°g tíma dvaldi hann bæði á Akureyri og á Siglu-
firði, einnig á nokkrum sveitaheimilutn, helzt þeim
stærri, og þar sem hann fékk eitthvað að gera, en
hvergi til lengdar. Mun það helzt hafa valdið, að
hann var einrænn mjög í lund og eigi laus við geð-
bilun. Gekk sú sögn um hann, að hann hefði orðið
fyrir vonbrigðum í ástamálum erlendis, og eigi
°rðið samur maður eptir. Má vel vera, að svo hafi
^erið, en hinu gæti eg eigi síður trúað, að flökku-
lif hans erlendis hefði átt sinn þátt í að gera hann
stirðlyndan og einrænan í lund, því eg man að eg
heyrði hann segja föður mínum það, að æfi sín
hefði verið ill þar með köflum; hann hefði þar
orðið að þola kulda og hungur, en með köflum hefði
það líf verið skemmtilegt.
Guðmundur var skapmaður mikill, ef honum þótti,
og sást þá lítt fyrir. Sú sögn gekk um hann, að
wtanlands hefði hann sýkzt af franzós, en varla held
eg að sú saga hafi átt við rök að styðjast, því ekki
bar útlit hans neinn vott um það. Stúlka, að nafni
kíargrét, brá honum um það eitt sinn, og varð Guð-
mundur hinn æfasti. En hitt var satt, að Guðm.
yar ekki með öllu frásneiddur kvenfólki. Vinnu-
kona var á heimili foreldra minna, sem Anna hét,
ung stúlka og myndarleg. Það var eitt sinn, að
Guðm. var kominn. -Sat hann á rúmi í baðstofunni,