Blanda - 01.01.1932, Blaðsíða 193
i87
Um svarvísuna er rétt, veit eg ekki, en gott væri, ef einhver
S®ti upplýst það atriði með fullum rökum.
Vikur nú efninu aptur að vísu Þrúðar í Miðhúsum, sem
höfð er á þcnnan veg:
Bændur vínið belgja hlýtt,
brúka svína aðferð títt.
Braska, týna, bölva frítt,
bú og sfna stunda lítt.
hfefur frá þessu hermt mér Jón Guðmundsson, fyrrum
hreppstjóri á Sauðárkróki, og mun fara sanni næst; Jón
er shýr maður og minnugur. Kunni hann einnig hina vís-
una, og fullyrti, að hún væri ranglega eignuð Þrúði. Lík-
fega hefur missögnin sprottið af því, hve vísurnar eru lík-
ar að efni og rími.
Sennilega eru til fleiri svarvísur móti ketilvísunni en
h®r, sem hér eru taldar, en hér er lokið þvi, sem eg hef
(á löngum tima) náð saman um þessar alkunnu vafavísur.
En fyrst eg hef minnzt á Þrúði í Miðhúsum — þannig
var hún ávallt nefnd í sveit sinni — ætla eg til gamans að
hnýta hér við einni spaugkenndri visu eptir hana, þó að
alvara búi bak við. En að vísunni voru mér sögð þessi
atvik:
Það var á árunum, sem Amerikuferðirnar stóðu yfir, að
vesturfara-hópur — ekki svo fámennur, — beið eptir skipi
h'í, sem flytja skyldi fólkið í hina heitt-þráðu paradís,
'V' að i sumra hugum var Amerika á þeim árum eitthvað
'k aldingarðinum Eden, — full af gulli og grænum ávaxta-
skógum. Þá gengu einnig sífelld harðindi hér norðanlands,
s'° að Ameríku-lýsingarnar runnu i fólkið eins og heima-
hruggið nú á timum! Varð fólki á þeim timum einna tíð-
r*ddast um vesturferðirnar, og iét Þrúður svo ummælt,
að þeir, sem færu, mundu ekki allir græða á förinni. Með-
al þeirra, sem skipsins biðu, var aldraður maður, sem
kvaðst eiga nóg i „skjóðunni“ sinni, þó að eitthvað brygð-
'st, þegar vestur kætni. Það væri „hjálparandi sinn“, og
ét drjúglega yfir. Þrúður heyrði þetta og kvað: