Blanda - 01.01.1932, Blaðsíða 125
íi9
Ma'Öur hét Jón, kalla'Sur tisi. Bjó hann i koti því
niilli Hafrafells og Borgar í KróksfirÖi, er Tisakot
cr kallað. Sést enn aurmál þess. Vita menn ei, aÖ
þar hafi síðan búiÖ verið. Guðrún er nefnd kona
Jóns tisa; voru þau sjálfsniðingar svo miklir, að
aldrei tímdu þau að eta mat til þurftar sér, þó næg-
an hefðu þau hann. Fór og Jón jafnan í betliferðir.
Eru það sagnir, er margir hafa heyrt, að eitt sinn
er Jón tók smjöröskjur og át úr við nokkrum bit-
nm, sagði Guðrún kona hans við hann: „Lætur þú
guð sjá það til þín, Jón, að eta smjör?“ „Ó, nei,
hann skal ekki sjá það,“ sagði Jón og kastaði frá
sér öskjunum. Jón flakkaði með betli sínu um all-
nr næstu sveitir, en tímdi þó af engu gott að hafa,
°g út fór hann i eyjar. Hefur gamalt fólk heyrt, að
°Pt kæmi hann í Látur, Svefneyjar og Flatey, og
allt fór hann vestur um Rauðasand. Lét Ólafur sýslu-
rnaður þá grípa hann og hýða fyrir flakk sitt, þvi
^eyrt hafði um nízku hans. Er þá sagt, að Jón karl
stagaðist á því, meðan á refsingunni stóð: „Með
þriðja bitann fer hann.“ Sýslumaður rnælti: „Biður
þú óbæna, helvizkur ?“ Ei er getið, að Jón andæpti
því. En það er síðan i mæli, að Jón sparaði sér
svo mat, að hann dæi úr hor, en þó fyndist í kot-
inu 2 smjörkvartil, auk annara mikilla vista, þótt
sumt væri skemmt sökum elli. Þó er þá sagt, að
Guðrún ekkja hans, sem jafnan var kölluð Tisá-
svo kallaðan, til að vekja Árna upp, og liafi það verið
draugur sá, er kallaður var Rassbeltingur, og átti að hafa
°rÖiíS Sturlu bónda Eyjólfssyni í Hrisdal að aldurtila og
fylgt svo ;ett hans. Er skýrt nánar frá því í þættinuin,
hvers vegna Einar hafi sent Sturlu drauginn, en þeirti
frásögn allri er hér sleppt, þvi hún snertir ekki Haga-
hjónin.