Blanda - 01.01.1932, Blaðsíða 309
303
eg gleymi því aldrei. Gos þetta stóS yfir fram
í júnílok, og líklegt þykir mér, að þetta, sem eg
minnist, hafi ekki veriö fyrsta daginn, sem þess
varð vart, heldur annaö hvort seint í maí eöa
snemma í júní, því aö tún voru orðin gróin vel.
ÞaÖ man eg gjörla, að svo var í laut þeirri, sem eg
lá i. En aö þessi atburður hefir fest sig svo óafmá-
anlega í minni nu'nu, þykist eg vita, aö korni af
því, aö eg hefi orðið heldur en ekki hræddur. Þá
hefi eg sjálfsagt verið betur organdi en talandi, en
mér finst samt sem eg skildi alt, sem fólkið talaði
mn þenna atburð, og af því hefi eg skynjað, að
einhver býsn væri (á) seiði, enda sjálfsagt séð það
a svip þess. Og víst er það óyggjandi um börn,
að þau skilja rnikið af þvi, sem aðrir segja, löngu
aður en þau geta sjálf farið að tala. Þau mundu
°g seint verða talandi annars kostar.
Eg veit það, að eg á það á hættu, að menn kalli
mig lygalaup og skrumara, er eg nú segi frá þessu,
°g eg var sjálfur á báðum áttum, hvort eg ætti að
segja frá því eða ekki, eptir að eg var búinn að
glöggva mig á því, hvenær þetta Kötlugos var og
sá, hve ungur eg var þá. En af því eg get ekki
rekið sjálfan mig úr vitni um þetta og hefi aldrei
getað gleymt þvi, læt eg það nú standa. Það getur
þá vottað það, hve óafmáanlega fast þeir atburðir
geta læst sig í börn á ótrúlega ungum aldri, sem
mikils fá á þau. Lengi muna börnin. En líklega
er annað þeim heilsusamlegra en að verða yfir sig
hrædd of snemma.
Það, sem eg man þessu næst, er það, að eg sá
Pál prófast móðurföður minn í Hörgsdal. Hann
gisti í Hlíð1). Eg var þá farinn að hlaupa um alt;
:) Þar sem dr. Jón ólst upp. (E. A.).