Blanda - 01.01.1932, Blaðsíða 138
i32
ur í sinni sveit. Kunni hann ógrynni af sögum frá eldri og
vngri tímum og sagði þær opt. Hann var einn af þessurn
sögufróðu mönnum (sagnaþulum), sem nú eru flestir horfn-
ir úr sögunni. Sagði hann einkennilega og vel frá, svo
að list mátti kalla. Þessa frásögn, sem hér er ritúð,
■skriíaði hann á síðustu æfiárum sínum, þá hátt á átt-
ræðis aldri. Gefur frásagan dálitla hugmynd um, hvernig
það gekk til á ferðalaginu hjá þeim Norðlendingum (Skag-
firðingum), sem „reru suður“ fyrir 60—70 árum. Munu
tiú rnjög fáir á lífi vera af mönnurn þeim, norðlenzkum,
sem fóru súður til sjóróðra á því tímabili. — Eptir lát
Símonar fékk eg ferðasögu þessa, ásamt mörgu fleira, sem
Símon hafði ritað á efri árum sínum. Var hún á lausum
blöðum, og afritaði eg þau, lagfærði rithátt á stöku stað
og felldi úr 3—4 visur, sem varla voru boðlegar. Sendi
eg „Blöndu" afrit mitt, ef henni þætti það hæft til birt-
ingar.“
Sumarið 1867 var eg vinnudrengur i Djúpadal í
Skagafirði, hjá Jóni Jónssyni mági mínum og Val-
ger'ði Eiríksdóttur systur minni. Þetta sumar var
kaupamaður í Djúpadal Bjarni Bjarnason úr Njarð-
víkum syðra, skagfirzkur að ætt. Réði Jón húsbóndi
minn mig til sjóróðra hjá Bjarna á næstkomandi
vetri, og var eg til með það, því eg var á þeim árum
fri og vildi prófa þetta og sjá landið. Þá var eg á
25. ári (f. 1843), en smár á vöxt, sem 15 ára dreng-
ur, en sæmilega frískur eptir mætti. Leið nú fram á
næsta vetur. Á þeim tímum voru tíðar suðurferðir á
vetrum til sjóróðra, af ungum mönnum. Réðumst við
fimm til félags, úr Blönduhlíðinni, og voru þeir þess-
ir auk mín: Þorsteinn Hjálmsson frá Kúskerpi, Jón
Jónsson frá Torfmýri, Oddur Gíslason frá Víðivöll-
um og Vigfús, kallaður rosi, frá Minniökrum, sunn-
lenzkur að ætt. Var hann alvanur suðurferðum og
borgaði Jón í Djúpadal honum til þess, að vera leið-
togi okkar á leiðinni. Við Oddur vorum félagar og