Blanda - 01.01.1932, Blaðsíða 187
minni itÖa ?“ Amtma'Sur spurÖi, viÖ hvaÖ hann ætti.
Guðmundur svaraÖi: „Hún var aÖ brenna, þá eg
^ór að heiman.“ Haf'Öi hann riÖið af stað, séð að
eldur var laus orðinn í smiðjunni, en gert ekki heima-
menn sina við vara, og brann hún þar til ösku.
[Eptir sömu heimild].
Gömul vísa.
ÞaÖ hefur stundum hvarflað í huga minn, a'Ö minnast
nokkuö itarlega á einn erfiðleika, sem opt verður á vegi
t’eirra, er vísum safna, og hann er sá, aö fá upp rétta höt'-
unda þeirra. Séu höfundar þeirra vísna, etSa kvæÖa, sem
safnað er, á lífi, má vitanlega stiúa sér til þeirra sjálfra,
°g þaö er undir flestum atvikum rétt. En samt er þaÖ
ekki einhlitt, því að það er ekki trútt um, að sumir hag-
pfðir menn eigni sér annara vísur, og þá vandast nú mál-
el" mönnunum sjálfum má ekki trúa. Þekki eg nokkur
'!®mi af þessu tægi, þó að ekki verði þau talin hér. Nu
bggur það í augum uppi, að því eldri sem söfnunarhæf
Vlsa er, og því fleirum, sem hún er eignuð, því meiri vand-
kvæði eru á þessu, einkum séu tilgreindir höfundar allir
dánir. Slikum vísum er líkt farið, eins og rekaldi á sjó,
■sem tíðum er hirt, þó að enginn viti með vissu hvaðan sé,
eÖa me'Ö hverjum atburðum þetta hafi einmitt orðið að
rekaldi Svona er það opt með gömlu stökurnar, sem eng-
>nn veit með vissu hver ort hefir. Þær berast og hrekjast
tn og frá með öldum hugans um útsæ kynslóðanna, unz þær
eru hirtar og geymdar, — þær, sem þess eru verðar, — á
Pappírnum. Það er því mikil ósanngimi, að áfellast það,
Þó að ekki verði rétt sagt til um eiganda hverrar þeirrar