Blanda - 01.01.1932, Blaðsíða 172
björn þá fingrum upp í eyrun, er hann vildi ekki
lengur heyra ræÖur amtmanns og mælti: „TalacSu
nú, skepnan mín!“ ÞaÖ var máltak hans. Var þá
eigi trútt um, aÖ teknir væru fingur frá hlustum
hans. En svo breyzkur maður og brellinn hafði Þor-
björn verið, að henda mátti margar sakir á honum,
og hélt þá við hótunum, að það mundi fram ganga,
nema hann léti jörðina íala; var þá annar, sem sótti
á, þar sem annar ráðlagði Þorbirni að gefa kost
á jörðinni, og kom svo loks, fyrir hræðslu sakir, að
Þorbjörn lét kúgast, og urðu þá skipti ger á Sól-
heimatungu, 20 hndr., gegn Brekku og Belgsdal í
Saurbæ; eru þær jarðir 40 hndr., en hetri mundi
Sólheimatunga en þær báðar. En ekki varð Eggert
haldsamt á jörðinni, því að öllu hafði hann etið hana
út með öðru, því hann átti, áður en hann deyði.
Það þóttu aðalgallar Þorbjörns, að hann væri fé-
gjarn, naumingi og kvennhollur. Það var opt, er Þor-
björn var beðinn um eitthvað, að hann strauk á bert
handarbak sér og sagði: „Taktu þaÖ hérna, skepnan
mín!“Tvö börn átti Þorbjörn fram hjáÞorkötlukonu
sinni og var annað Sigurður, er bjó í Belgsdal vestra,
og átti Helgu dóttur séra Jóns prófasts Gíslasonar í
Hvammi. Þorbjörn hafði ennfremur tvær systur sér
við hönd, önnur hét Guðríður, kölluð stöng; fór
hún eptir það að Sólheimatungu, önnur hét Málm-
fríður; með henni átti hann son þann, er Davíð hét.1)
Málmfríður fékk offylli, fór að Ferjukoti; stakk
1) Hann bjó lengi á Þorgautsstöðum; var íæddur io
árum eptir lát Þorkötlu, og var Þorbjörn þá 67 ára (1817).
Er hér sleppt úr löngum kafla, — upptalningg á hjóna-
bandsbörnum Þorbjörns, sem allt cr kunnugt annarsstað-
ar frá. Er margt manna frá Þorbirni komið, og flest dugn-
aðarfólk, efnað og í góðu áliti.