Blanda - 01.01.1932, Blaðsíða 333
327
ekki náð til bæja áður en ofviðrið skall á. Man
eg það einnig, að lík hans fanst, og það meS, að
sagt var, aS þaS hefSi þá veriS ,,freSið“. Má af
því marka, aS Vigfús hefir feingiS kirkjuleg, og
hefir hann án efa veriS grafinn á Prestsbakka. En
því segi eg þetta svo nákvæmlega, aS láts Vigfús-
ar finst ekki getiS í prestsþjónustubók SíSumanna
né neinni annari prestsþjónustubók. Svona hefir
bókfærsla sumra prestanna veriS á stundum. Þor-
varSur Jónsson var þá prestur SíSumanna, orSinn
gamall.
Vigfús var skrítinn maSur. Hann var minnug-
ur og fróSur um margt, fremur vel skrifandi, og
betur aS sér en alment gerSist í þá daga. ÞaS sagSi
faSir minn mér, aS ýms orS og smásetningar hefSi
Vigfús kunnaS í latínu, og hefir þaS loSaS i hon-
um frá þeim tíma, er hann átti aS nema skóla-
lærdóm. Vigfús var af eSlisfari velgefinn, og í
húsvitjunarbók ritar faðir minn, aS hann/ sé „gáfu-
niaSur“. Aldrei heyrSi eg þaS, aS Vigfús væri neinn
óknyttamaður né óráSvandur, og í húsvitjunarbók
föSur míns fær hann þann vitnisburS, aS hann sé
„skikkanlegur“. En spaugsamur var Vigfús, og
ýkinn þótti hann í meira lagi um flest þaS, er hann
sagði frá, miklaSi þaS, taldi þaS og þaS „geysi-
legt“, „geysimikiS“, og skeytti mjög „geysi-“ eSa
„geysilega“ framan viS orS í tali sínu og frásögn.
Af því fékk hann nafniS „geysir". Þótti varlegra
aS trúa ekki meira en mátulega sumu því, sem hann
sagSi á stundum, enda sagSi hann víst mart ein-
ungis til þess aS láta brosa aS því, og var mart
skrítiS eptir honum haft. Eitt var þessi saga, sem
hann sagSi af sjálfum sér: Eg var á ferS á Mýr-
dalssandi, og mætti eg draug. ÞaS var kvendraug-
ur, og réSumst eg á hann, og so felda eg hann.