Eimreiðin - 01.01.1937, Síða 131

l:i-'inEIÐIN
RADDIR
117
Scni '‘H' nian eftir. - Kn eins og var með Anieriku-ferðirnar, eins mun
1111 með tlutninga öreiga i kaupstaðina. Peirra mun ekki latt af mörgum
*>c*ri bœndum, sérstaklega upp til sveita. Kg hef ekki lilifst við að segja
t'eim þetta, bæði bréflega og munnlega. - l'að er að verða að undan-
•vkningum, sem áður var algengt, að heilar fjölskvldur væru i vist hjá
bændum. — Þegar ég var krakki og fram á unglingsár þekti ég margan
*>()nda, sem hafði að hjúum hjón með máske tvö börn á kaupi sinu:
I'jónin höfðu auk þess föt og (i—8 ærfóður hjá húsbændunum, og ekki
ó'i-'nialaust, að börnin væru að einhverju leyli fötuð lika. Vilja bændur til
svc|ta vinna þessu líkt til vinnufólks nú? Kf ekki, eru »kröfurnar« engu
S1ður sok bændanna en hjúanna. í þessum efnum, og fleirum tii sveita,
'"un »samvinnunni« hafa farið aftur i verkinu, því hærra sem um hana
*le*ur verið galað á pappirnum. — Kg veit að þú nninir þekkja eitthvað
■'f þessum fjölskyldu-hjúum frá þinu gamla heimili. I’að er auðvelt að
*lr,1Pa á samvinnu, þar sem hún er tóm, grimuklædd eiginhagsmunasemi.
c* samvinnan á helzt að vera uylirskin guðhr:eðslunnar«, þá mun
l'ún seint bera þann árangur, sem upphafsmenn hennar ætluðu henni
" úera. . . ,« (luðmitnrfur lijarnason.
1 alið um æskuna.
I'ra séra Halldóri Jónssyni, sóknarpresti á Reynivöllum í Kjós, hefur
’!-unr.« borist eftirfarandi grein:
1 að er athvglisvert, hve oft hefur verið undanfarið, og er enn, skír-
S'i<)tað til æskunnar. Alt er æskunni letlað, og liennar á að vera framtíðin.
*-n Iwaðu æska er þetta? Kr það /xirn-æskan? Tæplega, því barnæskan
j" - m*st ósjálfbjarga eða ósjálfráð, meðan henni er stjórnað af öðrum.
cr leitt, að ekki eru jafnframt settar merkjalinur um, bæði að neðan
a að ofan, svo sjá megi hvar sú æska liefst, sem skirskotaö er til, og
1'‘lr hun endar. Kinhver taki
I'ei
ikmörk hljóta að vera til.
c'rri hugsun verður eigi varist, að svo oft sé skirskotaö til leskunnár,
; í‘v* svo nijög þurfi á henni að lialda i vissum, helzt pólitískum efnum.
... * v,ta» œskan í þeim skilningi, sem við mun tiðast átt, er áhlaupa-
I 111raeðan eldurinn brennur skærast i æðum og fjör og kraftar er
. "rtt'eggja óveiklað. .Kskan i þeim skilningi finnur fátt atliugavert, hún
,C1 *‘l:,r torfærur, fvr en lífið gerist svo harðhent að láta liana rekast á
lokuð hlið.
kl 'ið búið, að í talinu um æskuna sé átt við unga fólkið, sem lifið
g 'eynsla þess hefur enn ekki bevgt og þvi siður brotið.
að er auðvitað gleðiefni fvrir unga fólkið, að ekki aðeins er ekki látið
sjást vfir ]>að, heldur að þvi eru ætluð helztu og mestu hlutverkin,
é| | l>CSS fra,,ltiðin °g að heill þjóðar og ættjarðar livilir á ]>vi. Pað er
'e,t smáræði, seni æskunni er ætlað. Kn það er ekki laust við, að
" um æskuna sé hættulegt fyrir hana, þ. e. unga fólkið sjálft.
|. - rst her þess að gæta, að lilið sjálft, og þvi mcir sem þvi skilar áfram,
‘nnii svo marga hluti. Kram hjá sjálfri reynslu fortiðar eða nútíðar verður