Hugur - 01.01.1994, Síða 26

24
Wayne Norman
HUGUR
frægri rökleiðslu, afneitun lífshátta sem fela í sér saurát.28 Ef til
vill sýnist þessi deila þó meiri en hún í rauninni er. Til að byrja
með þá hefur Rawls sjálfur kveðið æ skýrar upp úr um að hve
miklu lcyti kenning hans feli í sér nokkra mismunandi gildisdóma.
Hann heldur því einungis fram að hugmyndir um hið góða verði að
vera, a) sameiginlegar eða þannig að þær gœtu verið sameiginlegar
frjálsum og jöfnum borgurum og b) að þær geri ekki ráð fyrir
einhverri tiltekinni altækri kenningu — þ.e. þær mega ekki reiða
sig á gildi og dygðir sem liggja utan sviðs stjórnmálanna.29 Til
viðbótar við þessar hliðar hins góða, þá er fremur auðvelt að sýna
fram á að kenning hans byggir á djúpstæðri viðurkenningu á
mikilvægi sjálfræðis.20 Þetta gæti að sjálfsögðu einungis þýtt að
Rawls brýtur reglur eigin aðferðafræði. Rausnarlegri túlkun væri
þó sú að hann trúi að skuldbindingar sínar gagnvart sjálfræði og
ýmsum gildum stjórnmála og dygða séu í raun ekki umdeildar í
þeim deilum þar sem hann á hlut að máli og því séu þær ekki brot á
reglu 2.2*
Kymlicka, Liberalism, Community and Culture (Oxford: Oxford University
Press, 1989). Athugið að ég held því ekki fram að allir þessir höfundar séu
fullgildir fylgismenn aðferðafræði í anda Rawls þrátt fyrir að enginn þeirra
brjóti meginreglurnar gróflega.
27 Sjá Amy Gutmann, Liberal Equality (Oxford: Oxford University Press, 1980);
Stcphen Macedo, Liberal Virtues: Citizenship, Virtue and Community in Liberal
Constitutionalism (Oxford: Oxford University Press, 1990); William Galston,
Liberal Purposes: Goods, Virtues and Diversity in the Liberal State, (Cambridge,
Cambridge University Pess, 1991); Will Kymlicka og Wayne Norman,
„Return of the Citizen: a Survey of Recent Work on Citizcnship Theory."
Ethics, 104 no. 2 (1994), sjá sérstaklega 3. hluta.
28 Sjá Vinit Haksar, EquaUty, Liberty and Perfectionism (Oxford: Oxford
University Press, 1979).
29 Political Liberalism, s. 173-211; sérstaklega 176. Sbr. einnig sama rit s. 152
nmgr.
30 Þetta er að minnsta kosti það sem ég hef haldið fram í Taking Freedom Too
Seriously?, köflum 9 og II.
31 Hvað varðar samhengið í amerískum stjórnmálum samtímans, þá er þetta
kannski óhófleg bjartsýni. Sjá til dæmis umræðuna um frjálslynda
samfélagsmenntun í grein minni og Kymlicka sem getið var að framan. I öllu
falli þá er það ekki meginatriði í þessari grein hvort Rawls er sjálfur
samkvæmur aðferðafræðinni eða ekki.