Hlín - 01.01.1931, Blaðsíða 37

telji sig heldur ekki skyldugar til að hjúkra sængur-
konum. Jeg -álít samt að okkur Ijósmæðrum standi það
næst. Og að okkur ætti að vera metnaður í því, hverri
fyrir sig, að koma okkar sængurkonum til sem bestrar
heilsu, og leggja undirstöðu að því að börnin verði svo
hraust sem föng eru á.
Hingað til hefur okkur verið nokkur vorkunn, þó við
legðum eltki fram alla krafta til hjúkrunar, af því að
ljósmæðralaun okkar hafa verið svo lág, að við höfum
mátt gæta okkar að skaðast ekki á stöðunni. En á síð-
asta nýársdag hækkuðu laun okkar svo mikið, að hjeð-
an af ætti okkur ekki að vera vorkunn, þó við liðum
nokkurt peningalegt tap við það að vera hjá konunum
hinn venjulega sængurlegutíma. Peningatap mun það
vera, þótt við fáum hjá þeim okkar lögákveðna dag-
kaup, því fæðingarnar eru svo fáar í umdæmum sveit-
anna, að dagkaupið við það starf mun ekki vega á móti
því kaupgjaldi, sem einhleypar ljósmæður bera úr být-
um. Og því síður vegur það á móti þeim kostnaði, sem
giftar ljósmæður verða að hafa, til að tryggja sjer svo
góða forstöðu á heimili sínu, að ekki fari þar eitt og
annað forgörðum eða í vanrækslu meðan þær eru fjar-
verandi. \
Á nýársdag 1931 gengu í gildi síðustu launalög okk-
ar ljósmæðranna. Að meðtaldri dýrtíðaruppbótinni,
sem þau ákveða okkur, hækka þau lágmarkslaun okkar
næstum um helming frá meðaltali lágmarkslaunanna
12 síðustu árin. Nú er lágmarkið 7 falt hærra en það
var fram að árinu 1919, og helst það meðan dýrtíðar-
uppbót annara embættismanna ríkisins stendur í 40%.
Lágmark launa okkar er nú 420 kr. um árið að með-
taldri dýrtíðaruppbótinni.
Það má mikið gera með hverjar hundrað krónurnar,
og við megum ekki taka við þessum peningum endur-
3*