Morgunn - 01.12.1923, Blaðsíða 12

]38
MORGUNN
setti að henni og okkur fanst hugarástandið vera eitthvaS að
breytast. Okkur var sagt, að nú gætu góðar verur í öðr-
um heimi tekið hana að sér, og mundu gera það. Nú væri
vöknuð hjá henni löngun til betra lífs. Áður hefðu góðar ver-
ur ekki getað að henni komist.
Svo liðu nokkur ár, og við vorum alveg hætt að hugsa um
hana. Þá var það einu sinni á tilraunafundi, að eg sá stúlku,
sem eg kannaðist eklcert við, við sambandið. Hún komst í gegn
hjá miðlinum, sagði okkur, að hún væri sama stúlkan, sem
verst hefði litið út í mínum augum. Og nú væri hag sínum
annan veg farið en þá. Hun þakkaði mjög hjartanlega fyrir
það, sem við hefðum fyrir hana gert, og síðan hefir hún
ekkert gert vart við sig, svo að eg viti. ,
Reynsla olckar í sambandi við þetta ókyrleikaliús, var
miklu margbrotnari en eg hefi nú sagt ykkur frá. En þess
eðlis, að frá henni verður ekki skýrt aö sinni. Ókyrleikinn
hætti í húsinu við tilraunirnar.
III. Fram í ókomna tímann.
Oft hefir það komið fyrir, að eg hefi séð ókomna við-
burði. Fyrir noltkrum árum var það einu sinni við messu í
Fríkirkjunni, að eg sé, að á gólfinu stendur líklcista, sem mér
sýnist mjög einkennileg. Einkum er hún óvenju há. Eg segi
við konu, sem hjá mér sat: „Það verður ekki langt þangað
til hér fer fram mjög fjölmenn jarðarför. En kistan er svo
einkennileg.“ Svo lýsti eg, hvernig mér sýndist það alt. En
röskum mánuði seinna fór fram afar fjölmenn jarðarför frá
Fríkirkjunni, og sá, sem jarðaður var, hafði lagt fyrir að
jarða sig í rúmfötunum sínum. Svo að þið getið nærri, að
kistan var dálítið einkennileg. En maðurinn var alfrískur, þeg-
ar eg sá sýnina.
Þannig hefir það oft nokkuð komið fyrir, að eg hefi séð
jarðarfarir fyrir sig fram, og þekt þær, þegar þær hafa
farið fram, eftir einn eða tvo mánuði.