Morgunn - 01.12.1923, Qupperneq 18

144
MORGUNN
ánægöari sem efni prédikunarinnar hefir veri'ö hugnæmara
og blíðara eöa samúöarfyllra.
Sjaldan sé eg það sama í kirkju hvað eftir annað kring-
um prestinn, þó að sami prestur sé, nema þá einhverjar stöð-
ugar fylgiverur. En svo sést oft annað en verur. Eg hefi séð
ljósaraðir, og eg hefi séð blóm, og eg hefi einu sinni séð eins
og prédikunarstóllinn væri allur klæddur með einhverjum
skínandi fallegum dúk.
Oft hefir mér fundist yndislegt að vera í kirkju við alt-
arisgöngur. Þa5 er eins og einmitt þegar hugarhræringarnar
eru reglulega innilegar og bænarhugurinn ríkur, að þá taki
ósýnilegir vinir vorir mikinn þátt í því sambandi. Eins er
það við prestvígslur. Eg man sérstaklega eftir einni biskups-
vígslu, hvað yndislega fallegt þá var í kirkjunni, enda var
það líklega einhver viðhafnarmesta guðsþjónusta, sem hér
hefir farið fram. Þá voru víst 13 prestar inni í lcórnum. Þeg-
ar farið var að útdeila, sýndist mér allur kórinn fyllast af
svo yndislega skínandi verum, að eg hefi aldrei séð aðra ems
birtu og fegurð, eins og með þeim kom, og eg lield eg hafi
aldrei óskaö eins innilega og þá að allur söfnuðurinn sæi.
Eg held að ininsta kosti sumar af þeim verum, sem eg
þekti þar, iiafi haldið, að þær gætu látið nánustu vini sína
sjá þessa óumræðilegu fegurð.
Eg gleymi aldrei einum ungum, framliðum manni, sem
stóð við hlið föður síns. 1 mínum augum var bersýnilegt,
hvað hann vildi vera föður sínum góður og elskulegur,
eins og ifití'S hefir verið, þegar eg hefi séð hann með lionum.
A undlitið á þessum unga manni kom mjög greinilegur von-
brigðasvipur, þegar faðir hans stóð upp og ,gekk burt, rétt
áður en altarisgönguathöfnin iiófst.
IX. Framliðnir menn og ástvinir þeirra.
Það er enginn efi á því, að ástvinir okkar, sem yfir um
eru kornnir, vaka yfir velferð okkar og að við getum hrygt
þá og glatt meö breytni okkar. Þeir eru ekki hættir að hugsa
um okkur, þó að þeir hafi orðið að skilja við líkamann, og