Morgunn - 01.12.1923, Qupperneq 21

MORGUNN
147
og þolimnæði, af því að þeir sjá betur en við hitt og annað,
sem er í sambandi við þetta.
Eg get því miður sjálfsagt ekki gert ykkur mógu ljóst,
íhvernig eg sé þetta, sem fyrir hinum framliðnu mönnum
vakir. Eg get ekki gert aðra grein fyrir því en þá, að
um leið og eg sé þessar sýnir, fæ eg inn á hugann, hvað þær
segja eða eiga að þýða. En eg tek það jafnframt fram, að eg
hefi aldrei komist að því fyrir neina umhugsun eða heilabrot,
heldur er því, um leið og eg sé, eins og þrýst inn í huga minn.
Oft lcemur það fyrir, rétt áður en eg mæti fólki eða
það kenrar til mín, að eg sé bregða ’fyrir framliðnum ætt-
ingjum þess og vinum. Stundum hefir það líka komið fyrir,
að eg hefi séð framliðna menn, sem eg hefi lítið þekt, en
mér hefir skilist, að þeir vilji fyrir hvern mun koma
inn‘í huga minn einhverjum skilaboðum til vima sinna hér.
Til dæmis er það, að í fyrra vetur kom það nokkuð' oft
fyrir, að maður, sem yfir um var kominn, nam staðar fyrir
framan húsið mitt og lét mig sjá á sér, að hann langaði
til að koma einhverju inn í huga. minn. En eg gat aldrei
fengið, hvað það var, hélt að það kynni að vera eittkvað,
sem jeg ætti að segja konunni lians. Eg þekti liana ekki nógu
vel til þess að geta talað um þetta við hana, en gat um það
við tvær vinkomur hennar. Þeim fanst eins og mér, að það
væri ekki auðvelt að minnast á þetta við' konuna. Svo
datt þetta niður. En nolckru seinna veiktist fóstnrsystir
ebkjunnar og andaðist. Eftir það datt mór í hug, að h'ann
hefði einmitt viljað gera konu sinni viðvart um þetta, eða
að minsta kosti hefði þessi sýn eitthvað staðið í sambandi
við þetta mannslát.
Margt fleira gæti eg sagt ykkur í sambandi við þetta,
því fæstir dagar líða svo, að eg sjái ekki eittíhvað meira eða
minna, sem er skylt því, sem eg liefi nú sagt ykkur frá.
Enn eg læt hér staðar numið í þetta sinn. Býst líka við að
þið séuð crðin leið á að hlnsta á þessa sundurlausu þanka.
Yona samt þið takið mjúkum höndum á því, og fyrirgefið.
10*