Morgunn - 01.12.1923, Qupperneq 25

MOR6UNN
151
í tjaldinu, og börnin sáu nú sér til mikillar furðu andlit;
■eitt þeirra sá bróðmr sinn dáinn, annað1 systur sína dána;
héldu þau, að nú væri komið í ríki „moldvörpunnar“, og
voru fremur hissa, en hrædd.
Dámu systikinin hurfu smátt og smátt. Börnin báðu nú
um, að haldið yrði áfram til moldvörpunnar, en Franek
kvað það ekki unt; þó lét hann þau horfa gegnum litla,
hjarta rifa. Fyrir augum þeirra birtust nú allskonar mynd-
ir, t. d. röð af sölum og göngum, skrýdd grenitrjám og
vel lýst. í þessum sölum voru gegnsæjar, bjartar mannlegar
veriu, sem virtust svífa þar um í loftinu. Ilorfðu börnin
á þetta með undrun. Myndirnar tóku að óskýrast, eins og
vindgola hreyfði salina og verumar og þurkaði þær út.
Iiávaði heyrðist í húsinu. Hundur gelti. Foreldramir komu
heim úr leikhúsinu.
Bömin komu nú fram undan sjalinu og hlupu til for-
eldra sinna: „Mamma, við höfum séð moldvörpuna". En
áhrifin voru eklci góð, því að móðir þeirra var reið af því,
að börnin voru enn á fótum; hún ávítaði gæzlustúlkuna,
og hetjan Franek var sleginn og síðan háttaður ofan í rúm.
En hann tók sér það ekki nærri. Hann vissi, að þegar allir
væru sofnaðir, gæti hann í ró og næði hitt „moldvörpuna“.
Til þess þurfti hann ekki einu sinni að fara inn undir
tjaldið. Hann ætlaði nefnilega að sikilja líkamann eftir í
rúminu, en fara sjálfur burt. Að vísu var það óþægilegt í
fyrstu, eins og hann væri að drukkna eða lcafna, en lolcs
komst hann úr rúminu og sá líkama sinn liggja undir
sænginni. Hann stendur nú sjálfur við rúmið og getur ó-
hindraður farið til „moldvörpunnar“. Hann gengur áfram
gegnurn rifuna og segir engum frá, hvað haun sér þar. Það
er heldiir ekki unt að segja frá því; það! líkist helzt ilm-
efnum eða andardrætti mömmu á andliti lians, þegar hann
lá seinast veikur, þungt haldinn.
Þegar hann kemur aftur frá „moldvörpunni“, er hann
mjög þreyttur, ekki af ferðinni heldur af hugsuninni um það,
að verða að snúa aftur. Hann veit, að sá hluti sjálfs hans,