Morgunn - 01.12.1923, Síða 36

162
MORÖUNN
þar í rúmi — mundi ekiki annað en hann væri lifandil.
Eg sé, að hann mnni vera mikið veikur, sé að smádregur
af honurn og hann deyr. Marta er yfir honum og hagræðir
líkinu. Síðan breiðir hún ofan á það og ætlar að snúa
frá, en þá tekur líkið að hreyfast, undir blæjunni, sem
yfir var breidd. Hún snýr sér þá að rúminu og segir, að
nú muni eitthvað nýstárlegt ætla að gerast. Eftir litla
stund lyftir hún 'upp blæjunni og tekur upp lítið piltbarn,
á stærð við nýfæddan dreng. Hún heldur á honum litla
stund og finst mér hann þá vaxa, þar til hann er orðinn á
stærð við 5—6 ára dreng. Þá finst mér hann alt í einu’
kippast til, keyrast aftur á bák og Marta leggur hann á
borð og þykist eg sjá, að hann sé örendur. Lengri var
draumurinn ekki.
Marta giftist annað sinn Haraldi Bjarnasyni, og eign-
uðust þau dreng, er nefndur var Jón, eftir fyrra mánni
hennar. Hann óx upp og dafnaði vel, en þegar hann var
á 5. ári, dó hann úr krampa, og hefir mér verið sagt, að
hann hafi dáið þannig, að hann hafi verið í fangi föður
síns og keyrst aftur á bak af krampanum um leið og hann
andaðist*'
Líkingin í draumnum verður þá rétt að öllu öðru en
því, að mér finst í draumnum hann vera- í fangi móður-
sirmar, en í veruleikanum verður það fang föðurins. Mun-
urinn er því ekki mikill. Þegar mig dreymdi drauminn
hafði eg enga hugmynd um, að Marta myndi giftast í annað
sinn, enda var eg ekki mikið um því líkt að hugsa á því
skeiði æfinnar.
Faðir minn dó litlu eftir aldamótín, og tók eg þá við
búinu meö móður minni. Eg var ungur og óreyndur og
átti eft bágt í ýmsum vandamálum, sem fyrir mig komu
viðvíkjandi búskapnum. Bóndi á næsta bæ, Quðm. Valgeir,
var helzti hjálpar- og ráðamaður minn, liafði verið vinur
*) Marta hefir sagt mér, að hún hafi verið með hann í fang-
inu, nema að eins síðustu augnablikin.