Morgunn - 01.12.1923, Qupperneq 52

178
MORGUNN
um, formaður og vélarmaSur. Þegar við komum fram í Hval-
fjörð og fórum að beygja til Reyltjavíkur, hvessir,og erstorm-
urinn beint á móti. I tvær 'stundir liöldum við beint í veðr-
ið; ekkert 'hafði gengið, en okkur hrakið heldur til hafs.
Bátsmennirnir voru orðnir vondaufir um, að við myndum
ná hingað heim, og voru farnir að hafa orð á að snúa aftur.
Kona mín og fósturdóttir voru framarlega á bátnum; hafði
eg búið þar um þær svo sem hægt var, því að þær voru sjó-
veikar. Þegar okkur var þarna heldur að reka til hafs, ka'llar
formaðurinn til mín, — bátsmennirnir voru aftur á bátnum.
Iíann segist vilja snúa inn í Hvalfjörð, en spyr mig þó,
hvernig mér lítist á það. En áður en eg gat svarað því, kall-
ar konan mín á mig. Eg fer til hennar, en þá finst mér
Svendsen kom til mín og segir: „Þið megið ekki snúa aftur,
nema þið skerið frá ykkur lirísbátinn. En bezt er fyrir ykk-
ur að halda áfram; það fer bráðum að ganga, og þið kom-
ist öll heim í lcvöld.“ Eg fer svo til mannanna aftur og spyr
þá, hvort þeir vilji sleppa viðarbátnum. Nei, það vildu þeir
ekki. „Yiljið þið þá fara eftir því sem eg segi?“ Þeir kváðu
svo vera. „Þá skulum við halda áfram; eg held, að lygni
bráðum.“ Þeim var þetta mjög nauðugt, en gerðu það samt.
Eftir svo sem 1/4 stundar lygnir lítið eitt, og komumst við
þá dálítið áfram. Smátt og smátt færðumst við svo nær Reykja-
vík og náðum þangað heilu og höldnu.
Það er ekki hægt að fullyrða, hvernig farið hefði, ef
við hefðum snúið aftur á bátnum, en líklegt þykir mér, að
mjög illa hefði farið; að annaðhvort hefðum við brotið bát-
ana og alt farist, eða við orðið að sleppa bátnum með lirís-
inu, og báturinn sjálfur var mörg liundruð lcróna virði. En
eitt er vís1:. að ef við hefðum snúið aftur, þá hefðum við ekki
náð lieim um lrvöldis, og við hefðum smiið aftur, ef eg hefði
ekki verið þess fullvís, af því, sem Svendsen sagði mér, að
við myndum komast áleiðis.
Yfir Eiðið.
Annað sinn, sumarið 1918, var það, að eg var ásamt