Morgunn - 01.12.1923, Qupperneq 53

MORGUNN
179
fleira fólki aö fara á litlum, opnum vélbáti héðan úr Reykja-
vík og upp í voginn, sem er á milli Lágafells og Álfsness.
Við vorum vön aS fara hérna megin við Viöey, fyrir fram-
an Geldinganes og þar inn í voginn. Þeir, sem kunnugir eru
þar inn frá, vita, að Greldinganes er áfast við landið með svo-
kölluðu Eiði, sem er örmjótt sandrif. Við höfðum einhvern
tíma minst á, að vel myndi fœrt að draga vélbátinn yfir Eið-
ið og væri það talsvert sty.ttri leið.
Nú í þetta sinn, er við komum inn á víkurnar, fer að
hvessa á suðaustan, og er við komum á móts við Klepp og
Viðey, er kominn talsverður stormur. Þá finst mér Svendsen
koma til mín og segja: „Þið eigið að setja yfir Eiðið“. Eg
hefi orð á því við félaga mína, hvort ekki væri gaman að
kippa 'bátnum yfir Eiðið núna. Þeir segja þess engan kost
að fara að braska i því. „Haldið þið, að við fáum ekki vont
fyrir Nesið?“ segi ég. En þarna voru gamlir sjómenn, sem
hlógu að mér og sögðu, að ekki væri þetta vont. Aftur er
hvíslað að mér, og ákveðnara en áður: „Þið eigið að fara
yfir Eiðið“. Eg nefni þetta aftur, en fæ enga áheyrn. Þá
finst mér vera hrópað, eða þrýst af afli inn í eyra mér: „Þið
eigið að fara yfir Eiðið“. Eg minnist á þetta enn, en mér er
inótmælt. Eg hafði ekki ráð á bátuum, en eg var húshóndi
eða verkstjóri mannanna, sem á bátnum voru, við vinnu á
landi, svo eg hugsa mér að nota mér þann myndugleika og
segi mjög ákveðinn: ,,E£ þið ekki viljið gera þetta, að setja
hátinn yfir Eiðið, þá krefst eg þess að þið hleypið mér á
land hér; svo ráðið þið, hvað þið gerið, en með mínu le.vfi
farið þið ekki fram fyrir Nesið“. Þetta hreif, þeir sögðust
ekki geta verið að því að slíta félagsskap við mig. Við
stefndum svo á Eiðið, báturinn er dreginn yfir í einum kipp
og svo haldið inn víkina, en er þangað er komið, er eiiis og
komið sé á stöðuvatn. Er við komum nokkuð inn á víkina, er
komið svo mikið rok, að sjóinn skefur yfir hátinn. Ef við
* hefðum farið fram fyrir Nesið, hefðum við átt að vera að
fara fyrir það, er hann hvesti ti'l fulls. Þá viðurkendu félag-
ar mínir, að gott hefði verið að við hefðum farið þessa leið,
12*