Morgunn - 01.12.1923, Side 55

MORÖUNN
181
uppeftir. Sama tilfmnin'gin kemur svo í höfuðið, og þetta
smáfærist saman og nálgast hjartað að mér finst. Nú er
sjálfsagt komið að mér. Nú er eg að flytja mig, hugsa eg, en
bíð rólegur þess sem verða vill.
Þegar þessi ónota tilfinning, er eg taldi víst að væri dauð-
inn. hafði nær því gripið um mig allan, tekur kona mín eftir
að eitthvað er að mér og kallar til mín; það er aðeins að
eg get svarað henni. Bn í sömu svifum verður mér litið upp
yfir höfðagaflinn á legubekknum; sé eg þá að þar stendur
kvenvera, og er sem hún standi þar á verði. Hún er liá og
grönn, nokkuð toginleit, en það er svipurinn, sem jeg gleymi
aldrei. 1 svipnum var svo mikill góðleikur aö engin orð geta
lýst, það var eins og úr svipnum skini feilmin öll af góð-
leik, kærleika og fórnfýsi. Iiún horfði niður á mig og augna-
ráð hennar hafði þau áhrif, að mér fanst öll þjáning hverfa.
Mér fanst, sem um mig streymdi himneskur friður, mér lá
við að lirópa „Dýrð sje guði í upphæðum“, en líklega hefði
mig brostið líkamsþrek til þess. Kastið leið svo frá aftur og
enn sá eg yndislega andlitið á stúlkunni, en eftir litla
stund hvarf sýnin, en eg sendi hljóða þökk til hins algóða
alföður, sem hafði leyft þessari kærleiksríku veru að birtast
mér á þessari stundu. Bg er sannfærður um, að þessi kven-
vera var frá æðra sviði tilverunnar, og að ekkert annað en
kærleikur hefir lrnúð hana til þess að korna og birtast mér
á þessu augnabliki, sem mér fanst dauðinn vera að nálgast.
Bf til vill hefir hún haft það hlutverk með höndum að linna
þjáningar margra á þessum veikinda. og dauðatímum; eg
veit það eklti; en eg veit það, að eg hefi aldrei fundið jafn-
mikið af himneskum friði og guðlegum kærleika streyma til
mín frá nokkurri mannlegri veru, og eg get aldrei fullþakk-
að að hafa orðið þess aðnjótandi.
Bg get vel skilið, eftir þetta, að það komi eins og gleði-
■og friðarblær á menn, þegar þeir deyja, ef þeim mætir önnur
eins ástúð. eða ef til viill ennþá meiri — frá guðlegum og góð-
um verum.