Morgunn - 01.12.1932, Blaðsíða 12

138
M 0 R G U N N
vistum frá móður sinni, sem hann unni heitt. Kvöld eitt
sofnar hann á undan öðrum í herberginu. Hleypur hann
þá fram að dyrum með útbreiddan faðminn og ávarpar
móður sína með miklum fögnuði. Hafði hann séð hana
koma inn úr dyrunum og horfa brosandi og hlýlega til sín.
Kom það heim síðar, að móðir Jóns litla hafði dáið þetta
sama kvöld, um líkt leyti og hún birtist drengnum.
Óþarfi er að nefna fleiri dæmi, þó að nóg sé til. —
Unnusti leitar samfunda við unnustu sína. Dáinn maður
vinnur að því að koma morðgrun af lifandi manni, sem
talið var, að hefði gengið af honum dauðum. Dáin kona
varar bónda við því, að fé hans sé í hættu. Alt þetta sýnir,
að í alþýðutrúnni hefir það ekki þótt nein fjarstæða, að
látnir fylgdust með högum vina sinna hérna megin og
reyndu að gera þeim greiða.
Ekki verður það nema eðlilegt, að ástanclið annars
heims mótist eitthvað af sambandinu við þá, sem á lífi
eru, og hugsuninni um þá, enda gefa þjóðsögurnar margar
bendingar í þá átt. Eg hefi þegar getið um afbrýðisem-
ina, sem veldur illri líðan, hatri og hugarkvöl, og þarf
ekki að fara fleiri orðum um hana. En á sama hátt veldur
kærleikurinn til ástvinanna gleði og friði, sem skín í gegn-
um „gleðibros“ og „fagnandi rödd“. Af þeim sögnum,
sem inna að ástandi manna í öðru lífi, finnst mér einna
mest til um þessa:
„Jón og Sigríður, hjón í Siglunesi, druknuðu frá ung-
um börnum sínum, og einu, sem Friðrik hét. Var hann
tekinn til fósturs að Stórstað. Barnfóstran var honum
skárst og þó ekki góð. Hana dreymdi, að móðirin kom
og kvað þetta sorgbitin:
Friðrik stár í minni mér,
mín því tárin renna.
Harmaljárinn hjartað sker,
hrygðarsárin brenna.