Morgunn - 01.12.1932, Blaðsíða 42

168
M 0 Ií G U N N
Mrs. Leonard segir ennfremur svo frá föður sín-
um:
,,í svari sínu sagði hann, að sér hefði þótt mjög
vænt um að frétta af mér og að hann hefði orðið stein-
hissa. Hann sagði, að sig langaði til að vita, hvað eg
hefðist að, og spurði, hvort mögulegt væri að fá að hitta
mig. Eg svaraði, að það mundi verða mér fögnuður að
hitta hann; vildi hann koma og heimsækja mig? Eg
reyndi að skýra það fyrir honum, hvað eg væri að gera,
því að þegar hér var komið sögunni, starfaði eg sem
atvinnumiðill. Þetta var veturinn 1914. Eg tók eftir því,
að í næsta bréfinu gekk hann hér um bil fram hjá því,
sem eg hafði sagt um starf mitt, þó að hann mintist á
það með þeirri lipurð, sem honum var eiginleg. Hann
sagði mér, að hann gæti ekki heimsótt mig, af því að
heilsan væri ekki góð, og að sér væri örðugt að fara
nokkuð. Hann lét þess getið, að hann hefði kvænst aft-
ur. Móðir mín var þá dáin fyrir nokkurum árum. Hann
fór ekki fram á það, að eg kæmi til sín, en eg komst að
því, að í jólavikunni átti maðurinn minn dálítið erindi til
Wakefield, sem er ekki langt frá Leeds. Eg símaði föð-
ur mínum og spurði, hvort hann gæti komið á tiltekinn
stað í Wakefield; þangað liggur sporbraut frá Leeds.
Hann svaraði já. Við maðurinn minn fórum til Wake-
field, og faðir minn kom þangað til að finna okkur. Við
hittumst við sporbrautarendann; hann þekti mig ekki,
en eg þekti hann á augabragði. Við fórum með hann
þangað sem við dvöldumst og borðuðum saman morgun-
verð. Þá bað eg manninn minn að skilja okkur ein eftir,
svo að við gætum talað saman í trúnaði, og eg fór að
vekja máls á starfi mínu við föður minn.
„Jæja“, sagði hann við mig, ,,eg hefi æfinlega tor-
trygt miðla og haldið að þeir væru svikarar — en að
það kynni að vera eitthvað af hugsanalestri og fjar-
hrifum í þessu og einhver ögn af dáleiðslu. En eg held,
að þú sért sæmilega stilt manneskja, og sæmilega sam-