Morgunn - 01.12.1932, Blaðsíða 111

M O R G U N N
237
Að jafnaði voru líkamningarnir huldir blæjum. En
tvisvar sinnum sáum við andlitin. Einn fundarmaður þekti
vel annað andlitið, að það var frændkona hans, grannvax-
in stúlka 15 ára gömul. Hún kom með nafn sitt. Lík-
amningarnir töluðu sjálfstætt og við sáum varir þeirra
hreyfast.
Legar Mrs. Duncan kom, þekti hún engan fundar-
manna nema mig. Hin tóku því upp falsnöfn: Matteus,
Markús, Lúkas, Jóhannes og María, svo að þegar einhver
líkamningurinn kom með rétt nöfn, þá var það góð sönn-
un. Oft var komið með nöfnin, bæði á líkamningunum og
fundarmönnum. Frændkona fundarmannsins, sú, er áður
er minst á, sagði: „Hvers vegna kallið þið hann Matteus?
Iiann heitir Frank“ (rétt). Annar líkamningur sagði:
„Hann heitir ekki Markús. Fetta er Villi, maðurinn minn;
eg heiti Grace (bæði nöfnin rétt). Einu sinni var fluttur
til okkar helmingurinn af stórri agúrku, sem datt alit í
einu niður í kjöltu eins fundarmannsins. Annað skifti
sagði Albert, að hann ætlaði að klippa lokk úr hári fram-
liðinnar konu og fá það bróður hennar. Hann gerði það.
Hárið var þurt og af venjulegri gerð, en með öllu ólíkt
hári miðilsins og allra fundarmanna. Einu sinni sáum
við líkamningana skreytta glitrandi gimsteinum; þeir
líktust marglitum steinum, en Albert sagði okkur
að þetta væru andaljós. Á sjöunda fundinum lofaði
Albert, að á næsta fundi skyldi hann koma með blátt
anclaljós, sem væri í lögun eins og stór skel. Hann gerði
það, og líkamningarnir báru það í höndum sér, svo að
fingurnir sáust glögt við þetta bláa ljós. Aðrir líkamning-
ar sýndu á sér bera fæturna og nokkurum sinnum skeltu
þeir lófunum á hendur fundarmanna, svo að smellurinn
heyrðist vel. Ung stúlka kom með hnött, á stærð við tenn-
ishnött, og bað einn fundarmanna að grípa hann; en hann
lenti inni í byrginu, og hún skýrði þetta svo, að hnöttur-
inn væri festur við hana sjálfa með streng, sem væri of
stuttur til þess að hún gæti kastað honum út til fundar-