Morgunn - 01.12.1932, Blaðsíða 101

M 0 R G U NT N
227
yfir ásökunarefnið. Annars hefði hann ekki skrifað und-
ir þetta meira en fljótfærnislega skjal. Hann hefði auð-
vitað ekki átt undir það að skrífa, hvort sem var. Og
hann hefði að sjálfsögðu átt að halda fundunum með
Nielsen áfram, með þar til hæfum mönnum, þar sem eng-
inn úrslita árangur hafði enn fengist. Hann var sjálfur
einn af þeim merkismönnum, sem fengið höfðu glæsileg-
an árangur hjá Nielsen og borið vitni um það, svo að
hann hafði enga ástæðu til annars en ætla, að árangur
gæti hann fengið, ef fundarmönnum yrði ekki um kent.
Honum bar því meiri skylda til þess, sem það var ein-
mitt hann, sem hafði fengið Nielsen út í þessa glæfraför.
En það er nú svo um oss mennina, að vér sjáum stund-
um ekki, hvað rétt er að gera, á þeirri stund, sem vér
eigum að gera það.
l>að voru ekki eingöngu íslenzkir sálarrannsókna-
ínenn, sem fanst fátt um frammistöðu Osló-mannanna, svo
að ef vér hér heima höfum gert á hluta norska háskól-
ans, þá væri ekki vanþörf á að ávíta fleiri fyrir þá yfir-
sjón. Ekki verður annað séð, en að þessi „rannsókn“
1 Osló hafi mælst illa fyrir í öllum löndum með þeim
^iönnum, sem verulegt skyn bera á sálarrannsóknir. Eg
aiá ekki gera þessa ritgjörð of langa, og verð að láta
mér nægja að drepa á það, hvernig rannsóknunum var
tekið í Frakklandi.
í „Revue Metapsychique", sem er algjörlega vísinda-
legt tímarit, voru gjörðir beggja norsku nefndanna gagn-
rýndar ítarlega og sýnt fram á, að báðar höfðu þær lagst
undir höfuð að leggja til nauðsynleg skilyrði. Meðal ann-
urs er á það bent, að tilraunafundur geti ónýzt með öllu,
ef hugur fundarmanna er fullur af rengingum, háði,
Ijandskap eða mótþróa, og að taka verði fult tillit til
sefjunaráhrifa á hinn næma hug miðilsins. I>ví er fast
haldið að Nielsen, að það sé skylda hans að láta ekki hug-
fallast, en að jafnskjótt sem hann hafi náð sér aftur eft-
15*