Morgunn - 01.12.1932, Blaðsíða 13
M.ORGUNN
]39
Eftir þetta batnaði meðferðin á barninu“. Er unt
að hugsa sér átakanlegri lýsingu á líðan sorgmæddrar
móður, sem á barnið sitt í höndum mannanna, og sér að
Jaeir reynast því illa.
Eg get ekki stilt mig um að nefna hér eina hugmynd,
sem brýtur mjög í bág við fornar kenningar um lífið eft-
ir dauðann. Það er sú hugmynd, að dánir menn vinni að
starfi í hinum heiminum. Ungur piltur hafði verið heilsu-
laus. Nokkru eftir að hann dó, dreymdi föður hans, að
ihann kvæði þessa vísu:
Andinn er floginn í himininn hátt
og hrópar til vinanna sinna:
„Nú er eg frískur, nú hefi eg mátt
og nú get eg farið að vinna“.
Loks vil eg aðeins minna á eitt, sem snertir trú al-
býðunnar á sambandið milli heimanna. — I»ví var ekki
aðeins trúað, að áhrif gætu borist frá dánum til lifandi,
heldur og hina leiðina. Trúin á það, að hægt væri að
vekja upp drauga, bygðist á því, að særingarmaðurinn
gæti með áhrifum sínum náð valdi á hinum framliðna.
Þetta var einskonar ranghverfa hugmyndarinnar. í feg-
urri mynd birtist hún, þegar menn beinlínis hugsuðu til
dáinna manna með ósk um, að þeir væru sér nálægir, líkt
•og þegar heitið var á dýrlinga í kaþólskri tíð, og er ekki
úmögulegt, að sumt í þjóðtrúnni megi rekja aftur til þeirra
iíma. En þess verður og vart í þjóðsögnum, að dánum
manni sé þökk í því, að góður hugur fylgi honum hérna
rnegin frá. 1 þjóðsögum S. S. er sagt frá konu, er Jórunn
hét og borið hafði þungan hug til annarar konu vegna
þ>ess, að hún hafði gifst unnusta hennar. Hin síðar nefnda
■dó, og ári síðar kemur hún til Jórunnar í draumi og bið-
ur hana fyrirgefningar; hún kvaðst ekki hafa vitað, að
Tnaðurinn sinn hafði verið elskhugi hennar. „Vil eg“, seg-
Ir hún, „biðja þig að bera ekki þungan hug né kala til
Tnín“. Og seinna bætir hún við: „Og aftur bið eg þig að