Morgunn - 01.12.1932, Blaðsíða 29

MORGUNN
155
ir í einu vatnsþéttu hólfi og þekkingu sinni í öðru, ef
hann á að hafa frið. Að vísu þarf kjarni trúarinnar og
vísindaleg þekking ekki að rekast á, en kirkjukristin-
dóminum fylgja svo miklar umbúðir, sem höf. álítur
ómögulegt fyrir nútímamanninn að samríma skynsemi
sinni og þekkingu, að úrslitin verða oft þau, að nútíma-
maðurinn kastar frá sér umbúðunum og kjarnanum
með, — missir þau andlegu verðmæti, sem falin eru í
umbúðum trúarsetninganna. Og það er ekki hægt að
lá honum þetta, — en það getur verið óbætanlegt tjón
fyrir hann sjálfan og fyrir menninguna.
Meðal þessara umbúða telur höf. t. d. þrenningar-
lærdóminn, meyjarfæðinguna, guðssonerni Krists (að
hann hafi ekki átt neinn mannlegan föður), upprisu
hans og himnaför, opinberunarhugtak kirkjunnar,
óskeikulleik biblíunnar, kraftaverk Krists o. s. frv. Að
vísu segir hann, að vísindin geti ekki afsannað þetta, en
það sé ýmist svo ólíklegt samkvæmt þekkingu nútímans,
eða þá' svo óþarft og óskiljanlegt nútímamönnum, að
það verði þeim aðeins til ásteytingar. Til dæmis séu
kraftaverkin ekki lengur nein sönnun fyrir trúarsetn-
ingunum eða trúnni, heldur þurfi trú fyrir fram til þess,
að kraftaverkin séu tekin gild. Áður voru kraftaverkin
sönnun, — nú þurfa þau sjálf sönnunar við.
En hvað verður þá eftir, þegar þetta alt er farið?
Jú, að tilbiðja guð í ,,anda og sannleika", að láta anda
Jesú Krists stjórna hugarfaiú sínu og breytni, hvort
sem maður kallast kristinn eða ekki, — að trúa á við-
hald verðmætanna, eins og Höffding segir, eða m. ö.
o. almenn trúrækni, ,,kristilega“ lituð. Það er alt, sem
við þurfum. Kirkjan hefir gert mikið og gott starf á
fyrri öldum og gerir enn, en hún á æ meir að láta boð-
skap sinn, kjarna kristindómsins, renna út fyrir sinn
brönga farveg og flæða um alt þjóðlífið. Trúarkennend-
ur framtíðarinnar munu ekki svo mjög verða prestarn-
ir, heldur skáldin, sem láta ljós eilífðarinnar speglast í