Morgunn - 01.12.1932, Blaðsíða 21

MORGUNN
147
slíkum ráðleggingum dettur fæstum í hug að gegna og
jafnvel engum, sem orðið hefir fyrir alvarlegum ástvina-
missi. Er það sennilegt, að foreldrarnir, sem með sárum
söknuði sáu á bak syni sínum, fjeti hætt að hugsa um
„drenginn litla, sem dó“, og heiminn, sem hann dvelur nú
í? Það er meira en ósennilegt, það er ómögulegt. Eða
maðurinn, sem misti konuna, sem hann elskaði. Er það
sennilegt, að hann geti strax hætt að hugsa um hana, þeg-
ar hún er farin ? Það er meira en ósennilegt, það er ómögu-
legt. Eða vinurinn, sem horfði með söknuði á bak „breisk-
um, en hjartfólgnum bróðurhann hugsar einnig og
spyr, því að kærleikurinn er sér þess meðvitandi, að hann
er sterkari en Hel, og því ná spurningar hans út yfir
gröf og dauða. Sá ástríðuþungi, sem vakið hefir þessar
spurningar óteljandi horfinna kynslóða, hefir að mínu
viti einmitt á vorum dögum reist sér sinn stórfeldasta
minnisvarða með sálarrannsóknum nútímans, því að þær
eru ekki lengur vafasöm eign fárra fyrirlitinna einstakl-
inga, heldur hjartans mál miljóna og aftur miljóna manna
um heim allan, og í þeim hópi eru jafnvel nokkrir helstu
vitmenn nútímans. Og þessi þrá, þessi brennandi þorsti
hefir, fyrir hjálp spiritismans, hlotið slíka svölun, að all-
ar bókmentir og öll dagblöð heimsins gætu ekki slökt hann,
þótt þau. legðust öll á eitt með það.
Eg nefndi sálarrannsóknirnar fyrst í sambandi við
eilífðarþrána vegna þess, að á þeim ber nú mest, en einn-
ig í hinu kirkjulega ílfi um allan heim ber nú á tímum
tvímælalaust meira á spurningunni um lífið eftir dauð-
ann en nokkuru sinni áður. Þér, sem fulltíða eruð, minn-
ist þess, hvernig talað var um eilífðarmálin í yðar upp-
vexti og berið það saman við ríkjandi skoðanir vorra
tíma. Munurinn er geysi-mikill. Reyndi kirkjan þá að
svara eðlilegum spurningum um lífið á öðru tilverusviði?
Nei, hún gerði það ekki, en hún er að byrja að reyna það
nú. Á síðustu árum hafa spurningarnar aukist stórkost-
lega, og hvað sem um svörin má segja, finst mér, að ekk-
10*