Morgunn - 01.12.1932, Blaðsíða 49

M 0 11 G U N N
175
Nú var nærri því aldimt, að eins dauft rautt ljós
hátt uppi í einu horni stofunnar.
Okkur hafði verið sagt að syngja veikt, til þess að
framkalla þær sveiflur, sem virðast nauðsynlegar, þar
sem á að fá líkamningar eða sjálfstæðar raddir. Við
lofuðum að spilla ekki fyrir með því að láta vera þungt
yfir okkur eða vera þegjandaleg, og fórum að hugsa
um alla þá söngva, sem við kunnum, til þess að þagn-
irnar yrðu ekki langar. Eg held, að olckur hafi öllum
fundist, að við mundum verða að bíða lengi eftir því
að nokkuð gerðist; og eg veit, að maðurinn minn gerði
sér í hugarlund, að ef hann fengi í raun og veru nokk-
uð að sjá, þá mundi það verða mjög óskýrt, og að lík-
indum svo langt frá honum, að hann gæti alls ekki virt
það vandlega fyrir sér. Menn geta því getið því nærri,
hve forviða við urðum, þegar tjöldunum var skyndilega
svift til hliðar og einhver kom út, tók upp eina lýsingar-
fjölina — eða töfluna — og sneri björtu hliðinni að
sjálfum sér. Með þessum hætti sáum við öll greinilega
mjög háan Indverja, um 6 fet og 6 þuml. háan, klædd-
an skrautlegum búningi, með háan túi'ban og sverð við
hlið sér. 1 búningnum virtust margir metrar af efni;
nokkuð af því var hvítt og hékk í þungum fellingum
niður frá herðum hans. Hann gekk beint gegn um hring-
inn, þangað sem maðui'inn minn sat, stóð kyr beint fyi'-
ir framan hann, laut niðui', og stakk andlitinu fast að
andliti mannsins míns og hélt lýsingai'-plötunni svo, að
maðurinn minn gat vii't fyrir sér hvei'ja svitaholu í
húðinni.
Eg man það, að samkvæmt þeirn fyrirmælum, sem
við höfðum fengið, sungum við veikt, en af miklu fjöri.
Maðui'inn minn reyndi að halda áfi'am að syngja, meðan
Indverjinn stóð þarna fyrir framan hann, og söngur
hans var nokkuð skringilegur. Tennurnar í munni hans
glömruðu svo hátt, að við heyrðum það gegnum söng-
inn. Hann sagði okkur á eftir, að haixn hefði aldrei fyr