Morgunn - 01.06.1935, Qupperneq 37

MORGUNN
31
lok, ef kirkja þeirra veslast alveg upp í höndunum á þeim,
né sá dagur »til frægðar«, er henni yrði lógað svo sem ein-
hverri vanmetaskepnu. Eg geng að því vísu, að þeir mundu
vilja mikið til þess vinna að afstýra slikum óförum, ef
þeir sæju ráð til þess.
í nýútkomnu hefti af Prestafélagsritinu eru ummæli,
sem mér þykja viturleg og mikils um þau vert. Frægur
Lundúna-prédikari var spurður, hvernig menn gætu talað
með eldmóði og krafti af prédíkunarstólnum. Hann svar-
aði því á þessa leið: »Með því að svara á sunnudögum
spurningunum, sem safnaðarfólkið spyr rúmhelgu dagana«.
í þessu er vafalaust mikill sannleikur. Það er örðugt að
tala af eldmóði um það, sem ekki vekur neitt bergmál í
hugum tilheyrendanna. Og ekkert vekur annað eins berg-
mál eins og svörin við þeim spurningum, sem mennirnir
hafa verið að glíma við.
Eg veit ekki, hvað mikið menn spyrja prestana. Það
fer sjálfsagt eftir þvi, hvað miklum og rækilegum svörum
þeir búast við. En hitt veit eg, að menn spyrja. Til hvers
er þetta líf? Skiftir Jesús Kristur sér nokkuð af okkur?
Er nokkurt gagn að því að biðja, eða nokkur nauðsyn á
því? Hvað verður um spyrjandann, þegar hann fer af þess-
um heimi? eða börn hans, eða eiginmann, eða konu, eða
vini? Þetta eru ekki nema örfáar af spurningunum; en
þessar eru nokkurn veginn sjálfsagðar. Og þegar þeir hafa
fengið svör við þeim, þá spyrja þeir, hvaða sannanir séu
fyrir því, að þessi svör séu rétt. Og það eru ekki van-
trúarmenniruir einir, sem spyrja. Þegar fortjald dauðans er
dregið fyrir návist þeirra, sem vér unnum, þá finst all-
mörgum fara að dimma, þó að þeir vilji trúmenn teljast.
Því að það er eins og stendur í kvæðinu:
Vér erum barnungar margir menn
— svo mikið er naumast að láta —
erum móðurlaus börn, í myrkinu enn.
í myrkrinu’ er dapurt að gráta.