Morgunn - 01.06.1935, Page 43

MORGUNN
37
að ræða, að engum ósköpum sé að kvíða í komanda
lífi--------.
Undir ekkert af Ijóðum skáldanna, um dauðann, held
eg að eg geti tekið með skilyrðislausara samþykki en þessi
orð skaldspekingsins á Bessastöðum:
»Hvað dugar þér í dauðans stríði,
er duga ei lengur mannleg ráð?
Þá horfin er þér heimsins prýði,
en hugann nistir angur og kvíði,
hvað dugar nema drottins náð?«
Eg er sannfærður um sannleiksgildi þeirrar skýlausu kenn-
ingar kristinnar trúar að þegar svo er komið, að augað
jarðneska greinir hvorki Guðs sól né jarðnesku vinina, sem
umhverfis dánarbeðinn kunna að standa, að þá dugar oss
ekkert »nema Drottins náð«. Þetta er ekki afleiðing hug-
leysis eða heigulsskapar, heldur blátt áfram sú óhjákvæmi-
lega staðreynd, að nýfætt barnið flýr á náðir föður síns,
leitar með allsleysi sitt þangað sem kærleikurinn ræður
ómælanlegum gnægðum. En skilyrðið fyrir því að vér get-
um þegið Guðs náð á þeirri óumræðilega afdrifariku stund
er, að vér höfum sjálf undirbúið oss til þess á jarðlifs-
stundunum. Þetta er skilyrðislaus kenning Krists og vil eg
í þessu sambandi minnast á eina af alvöruþrungnustu
dæmisögum hans, dæmisöguna um brúðkaup konungsson-
arins: Konungurinn — Guð gerði brúðkaup sonar sins og
bauð mörgum;------------en þegar brúðkaupssalurinn var
fullur orðinn af fólki kom konungurinn auga á einn, sem
ekki var skrýddur brúðkaupsklæðum og hann sagði við hann:
»Vinur, hvernig ert þú kominn hingað inn og ert ekki í
brúðkaupsklæðum?« Og hann varð að vikja úr veizlu-
salnum og út í »myrkrið fyrir utan«.
Nú skulum vér athuga, hver eru þau, þessi »brúð-
kaupsklæði«.
Sumir hafa viljað fullyrða að með þeim væri átt við
»áruna« eða ljósblikið, sem umhverfis hvern mann mun
vera og birtir þeim, er sjá, að einhverju leyti hinn innri,