Morgunn - 01.06.1935, Qupperneq 52

46
MOKGUNN
moraði vatnið og eyjan aí fuglum, er virtust una sér þar
prýðilega og næra sig óspart á gróðri þess. Við gengum
frá steininum og öðrum hlutum, er þaðan höfðu verið
teknir, og dvöldum ekki lengur þar en nauðsynlegt var.
Er við komum heim, kom kona vinar míns á móti okkur,
og það virtist sem áhyggjusvipurinn væri minni á andliti
hennar en áður. Kvað hún drenginn vera búinn að fá ráð
og rænu. í tvo daga sveif hann milli heims og heljar, en
svo fór honum batnandi dag frá degi. unz hann var orð-
inn albata. Við ákváðum að halda þessu leyndu fyrir al-
menningi, því að við vissum, að hefði almenningur komist
á snoðir um þetta og vitað, í hvaða tilgangi við fórum að
heiman með alla þá poka og böggla, er við höfðum með-
ferðis, þá hefðu menn alment staðið í þeirri trú, að við
værum vitlausir menn. Það er nú auðvitað heimska
að taka dóm manna svo alvarlega, en menn eru nú einu
sinni svona gerðir, að þeim er ekki um það að gera sjálfa
sig og álit sitt að skotspæni illgirnislegra dagdóma,
en af þessum ástæðum er hinum réttu nöfnum haldið
leyndum.
Nokkurum árum seinna vorum við staddir í veitinga-
húsinu í þorpinu og heyrðum á tal tveggja ferðalanga, er
voru nýkomnir úr veiðiferð þar um nágrennið. Einn þeirra
gat þess meðal annars, að hann hefði af tilviljun komið að
litlu, fögru vatni, með eyju í miðju. Hann kvaðst hafa
dvalið þar um þrjár klukkustundir í von um það að kom-
ast i skotfæri við fugla eða veiðidýr, en allan þann tíma
hefði hann ekki séð einn einasta fugl fljúga þar um, þó að
bersýnilegt væri, að þar væri gnægtir ætis.
Við James litum hvor á annan, við þóttumst í engum
vafa um, hvernig á því stæði. En nágrönnum James þykir
það undarlegt, hve áhugi hans fyrir söfnun áðurnefndra
gripa er nú þorrinn, og einnig það, að nú lætur hann sig
allar slíkar rannsóknir litlu skifta.
Þannig hljóðar frásögn Brennans. Báðir eru þeir sann-
færðir um, að dumbrauði steinninn og dysrofið hafi valdið