Morgunn - 01.06.1935, Page 85
MORGUNN
79
þakka, kemst svo meðal annars að orði í kvæði einu, er
hann yrkir um þennan gest:
»Eg sá, hvar hann kom neðan Djúpadal
úr dimmunni að handan — á bleikum,
með síðhött, í síðúlpu, á bleikum.
Hann bar þar dökkan við dvergasal. —
Og dísirnar gengu frá leikum.
Mér geigaði hugur: gestur sá,
var glöggsætt, hvern vildi finna,
eg vissi, að hann var mig að finna.
Á aðför að lögum, er enginn kemst hjá,
mig ósjálfrátt tók hann að minna.
Nú stóð eg þar einn — með ólokin gjöld,
og átti til mála að svara,
til kæru og sakar að svara.
Svo margt átti eg ógert, en — komið kvöld!
Nú kveið eg til þings að fara —«.
Útlitið var ískyggilegt. Höfundi kvæðisins fór sem
fleirum. Hann óttaðist gestinn. En á þessu varð skyndi-
leg breyting. Og skáldið heldur áfram:
»Og óboðinn gestur með steigurð sté
og stólkonungs svip að baki.
— Þá birti yfir dalnum að baki
og breiðfeld hljómuðu himinvé
af hörpum og fuglakvaki.
í sama vetfangi sólin braust
á svifleið úr skýjadróma, —
í eldmóði úr isarndróma.
Þá var sem úr álögum alt væri laust
í eilifðar dýrðarljóma.