Morgunn - 01.06.1935, Síða 129

M 0 11 G U N N
123
ir, sem unt er að vera. Um tvö ár var bikár gleði minnar
barmafullur.
Um þessar mundir fór sú tilfinning vaxandi, að ein-
hver ósýnileg, blíð, ástrík, verndandi vera væri ávalt með
mér. Mér fanst þessi vera vera svo nálægt mér og svo
veruleg með köflum, að oft hélt eg, að eg gæti fundið
andardrátt hennar á kinninni á mér og heyrt hana hvísla
við eyrað á mér; eg var þá vön að snúa mér snögt við
og átti fastlega von á að sjá einhvern. Því næst kom
breyting. Eg varð gagntekin af þeirri tilfinning, að eitthvað
hræðilegt mundi koma fyrir föður minn. Þessi þjakandi til-
finning fyrir yfirvofandi óhamingju var sterkust, þegar eg
gjörði mér ljósasta grein fyrir návist hins ósýnilega ráð-
gjafa. Mér fanst þá sem einhver væri að reyna að búa
mig undir einhverja harða raun, sem ekki yrði undan kom-
ist. En faðir minn virtist vera við sömu heilsu og áður
og jafnléttlyndur og hann átti að sér að vera. Ekkert var
sjáanlegt, sem réttlætti ótta minn um hann.
Eitthvað þremur eða fjórum vikum eftir að eg fékk
fyrst þetta hræðilega hugboð, sat eg eitt kvöld við opinn
gluggann á svefnherberginu mínu, andaði að mér hinu
svala, hressandi lofti októbermánaðarins og naut hinnar
kyrlátu hátignar kveldsins. Alt í einu heyrði eg rödd föð-
ur míns kalla á mig með nafni og segja mér að koma til
sín. Þá misti eg alla meðvitund um umhverfi mitt og eg
sá sýn. Eg sá föður minn liggja í blómgarðinum, alklædd-
an, og mér sýndist hann vera sofandi. Nú virtist vera al-
bjart af degi. Eftir veginuin komu tveir vinir okkar, heim-
ilislæknirinn okkar og bróðir hans. Þeir voru vanir að líta
inn til okkar við og við.
Eg sá þá koma inn um garðshliðið. Þá virtust þeir
koma auga á föður minn, og þeir hlupu til hans. Annar
þeirra lyfti upp höfðinu á honum og hinn, læknirinn, los-
aði um kraga hans og hálsbindi og stakk hendinni inn á
brjóstið á honum.
»Hann er dáinn«, heyrði eg að læknirinn sagði. »Hann