Morgunn - 01.06.1935, Page 132

126
MORGUNN
indversku uppreistarinnar, og hann hafði dulið fyrir börn-
um sínum alla vitneskju um þetta, til þess að hún skyldi
ekki spilla ánægju þeirra.
III.
Eftir að eg hafði mist föður minn, settist biksvört ör-
vænting að sál minni. Tilfinningar minar voru eins og stein-
runnar. Mér var jafnvel neitað um þá huggun að geta
grátið. Eg herti hjarta mitt gegn guði. Eg sagði: »Guð
mundi aldrei hafa verið svo grimmur að taka föður minn
frá mér; svo að enginn guð er til«. Eg hætti að fara í
kirkju og gaf mig dapurlegustu hugsunum á vald. Tök
þeirra á mér urðu fastari við aðrar sorgir og raunir, sem
að mér steðjuðu. Eftir andlát föður míns kom það upp úr
kafinu, að maður, sem hann hafði talið vin sinn og trúað
fyrir fjármunum sínum, hafði eytt þeim og ekkert var eftir
handa börnum hans. Bróðir minn réð af að vinna fyrir
okkur báðum, fór til brezkrar nýlendu og druknaði þar. Sú
frændkona mín, sem mér þótti vænst um, andaðist. Taugar
mínar biluðu og eg lá lengi veik. Eg var sannfærð um, að
lífið hefði ekkert mér að bjóða, sem vert væri að lifa fyrir,
og eg hafnaði öllum tilraunum til þess að veita mér huggun
og hughreysting.
Hér um bil tveim árum eftir lát föður míns fékk frændi
minn, sem eg dvaldist þá hjá, mig til þess að fara með sér
að heimsækja skyldmenni okkar, sem var forstöðukona fyrir
stórum spítala. Hann gerði sér von um, að þetta kynni að
verða til þess, að eg færi að gera hjúkrun mér að atvinnu,
þvi að hann var sannfærður um, að eg mundi aldrei fá
heilsuna aftur, ef ekki væri unt að koma inn hjá mér áhuga
á neinu, sem sneri hugsunum mínum frá sjálfri mér.
Forstöðukonan gaf mér leyfi til að vera nokkurn hluta
hvers dags í sjúkrastofunum. Þá fór eg að veita starfi
hjúkrunarkvennanna athygli; að taka eftir því, með hve mik-
illi leikni, varfærni og þolinmæði þær þjónuðu þeim, sem
undir þeirra umsjón voru, og hve oft þeim tókst að draga