Morgunn - 01.06.1935, Side 134

128
MOEGUNN
Eftir nokkra stund, eg veit ekki hvað langa, varð eg
þess vör að guðsþjónustan var urn garð gengin og að eg
kraup ein í kirkjunni; þar var nú skuggsýnt, aðeins fáein
gasljós. Eitthvað líkt þvi logni, sem oft kemur á eftir óveðri,
hafði lagst yfir stormhrakta sál mína.
Eg lyfti upp höfðinu og leit upp og nú starði eg í
annað skiptið á hina hvítklæddu mynd frelsarans, um-
kringda björtu ljósi, sem virtist stafa frá honum sjálfum.
Stutta stund starði eg, heilluð af þeirri ósegjanlega við-
kvæmu meðaumkun, sem stóð afmáluð á þessu ljómandi
andliti.
»Ó, hjálpaðu mér!« hrópaði eg, »því að eg er hrædd
við að lifa og þori þó ekki að deyja«.
Frelsarinn rétti út hendur sínar ásiúðlega og tók til
máls með rödd, sem fólgið var í meira djúp samúðar og
viðkvæmni en fram getur komið í nokkurri manns rödd.
»Kom þú til mín, þreytta og örvæntingarfulla sál, og
eg mun hugga þig og fá þér verk að vinna fyrir mig. Far
þú nú í friði«.
Sýnin hvarf mér. Það var eins og mikilli byrði væri
lyft af sál minni, og eg fór út úr kirkjunni staðráðin í því að
byrja nýtt líf, líf, sem gæti orðið öðrum að einhverju gagni.
Eg man ekkert, hvernig eg komst heim í húsið, sem
eg dvaldist í, en seint næslu nótt kom eg til sjálfrar mín
og sá forstöðukonuna lúta niður að mér. Eg lá þá ofan á
rúminu, alklædd. Hún varð hrædd, þegar hún sá, hvernig
eg var til reika, og sótti frænda minn. Eg sagði honum
frá því, sem eg hafði séð.
»Guði sé lof!« sagði hann innilega. »Þetta verða tíma-
mót í lífi þínu«.