Morgunn - 01.06.1941, Qupperneq 49

MORGUNN
41
heyri til þeirra“, svaraði hann mér aftur. Ég kvaðst sam-
gleðjast honum og bað hann að láta ekki hugsunina um
þá, sem eftir væru, trufla sig í neinu, en fela sig forsjá
þeirra, sem komnir væru til móts við hann. ,,Já“, mælti
hann, ég ætla að gera það, ég veit að þeim er óhætt að
treysta“. Síðan þrýsti hann hönd minni í kveðjuskyni
og sagði nokkur orð við mig. Örlitla stund heyrði ég að
hann var að svara einhverjum, sem ég þó ekki sá, en vissi
af. Síðan féll hann í svefnhöfga, og næsta dægrið virtist
hann ekki hafa neina vitund um tilverusvið það, sem hann
var nú að kveðja. Næstu nóttina tók hann andvörpin
hægt og rólega. Þegar síðasta andvarpið leið af vörum
hans, sá ég að marglit ljósablik leiftraði yfir hvílu hans,
hann var fluttur alfarinn yfir á eilífðarlandið.
Frá ýmsu fleiru hefði mátt segja í sambandi við bana-
legu hans og andlátsstund, en ég tel þetta nægja til að
gefa nokkura hugmynd um það, sem einkenndi þetta öðru
fremur. Ég er þeirrar skoðunar, að eitthvað svipað þessu
gerist við hverja banasæng, sannfærður um, að þá sem
oftar séu ótal hendur framréttar til að veita aðstoð og
hjálp. Mennirnir eru áreiðanlega misjafnlega viðbúnir
dauða sínum, sumir vilja forðast að hugsa þá hugsun til
enda, að dauðinn bíði þeirra, þó að hverjum og eirum
sé það eigi að síður ljóst, að dauði fylgir lífi, en ég er
fyrir mitt leyti sannfærður um að öll fáanleg þekking
á þessum efnum sé ósegjanlega mikilvæg fyrir hinn deyj-
andi mann og engu síður fyrir þá, sem dvelja við banabeð
hans. Þekkingu og skilningi fylgir öryggi og rósemi.
Stundum er þetta eina hjálpin, sem unnt er að láta deyj-
andi manni í té — og máske sú mikilvægasta. En þótt
ég sé sannfærður um, að slík hjálp sé ævinlega veitt við
alla dánarbeði, þá eru skilyrðin vafalaust æði misjöfn á
þeim stundum, stundum eru þau máske að einhverju leyti
óhagstæð, þeim sem slíka hjálp þrá að veita frá hinum
heiminum. Það er misjafnlega auðvelt að komast að sál-
um mannanna, bæði í lífinu og dauðanum. Það er auðveld-