Morgunn - 01.06.1941, Qupperneq 61

MORGUNN
53
kvaðst vissulega gera það. Barn gæti raunar ímyndað sér
látinn, elskaðan föður sinn, en alls ekki skýjið — eða
ectoplasmað — sem er nauðsynlegt skilyrði til þess að
pabbinn geti orðið greinilega sýnilegur.
Stundum eru aðferðir hinna framliðnu við að gefa upp
nöfn sín mjög einkennilegar. Venjulega heyri ég nöfnin
með dulheyrnarhæfileika mínum. En það er ekki ævinlega
svo. Stundum sýna þeir mér nöfn sín í táknmyndum.
Einu sinni kom til mín kona með kveðju frá ritstjóra
að írsku dagblaði. Hún kom óvænt og gerði ekki orð á
undan sér. En svo stóð á í þetta sinn, að ég gat veitt henni
viðtal. Ég lýsti fyrir henni þrem drengjum, gat komið
með talsvert af sönnunum en gat ekki náð nöfnum nema
tveggja þeirra, sem voru frændur hennar. Sá þriðji var
sonur hennar, en enda þótt hann sannaði sig bezt af þeim
öllum, þá annað hvort gat hann ekki eða vildi ekki gefa
mér nafn sitt. Konan þrábað mig að ná nafni hans, en
það reyndist árangurslaust. Hún bað mig að lokum að
leggja ekki frekar að mér með þetta, þar sem hún hefði
fengið fullar sannanir fyrir því, að hann væri hjá okkur,
en samt væri það sér mikil vonbrigði að fá ekki nafn
hans. Hún sagði mér, að hún hefði verið að hugsa mjög
ákveðið um það, svo að ég ætti auðveldara með að ná því.
Ég útskýrði fyrir henni, að það hefði hún ekki átt að
gera, en það er marg endurtekin reynsla mín, að ef fund-
argestur einbeitir þannig huganum að einhverju ákveðnu,
eoa óskar mjög eindregið eftir einhverjum ákveðnum látn-
um vini, verður það mér til hindrunar en ekki hjálpar.
begar konan ætlaði að fara að ganga út úr dyrunum, gaf
sonur hennar mér samt sem áður nafn sitt og ég sagði
óðara: „Nú hefi ég það. Hann heitir Lcon!“ „Nei, ekki
heitir hann það“, svaraði konan, og ég varð dálítið von-
svikin, því að mér fannst ég fá nafn hans svo ákaflega
skýrt. „Ég skal segja yður, hvernig hann gaf mér nafn
sitt — sagði ég —. Hann teiknaði nótnastiga, en setti á
hann bókstafi í staðinn fyrir nótur, á neðstu línuna skrif-