Morgunn - 01.06.1941, Side 77

MORGUNN
69
heimkynni, að eins einu sinni, en bætti ævinlega við bæn
sína: ,,Ef það er þinn vilji, faðir“. Dagar liðu, vikur og
mánuðir, og átta mánuðum eftir burtför hans varð hún
fyrir þeirri dásamlega reynslu, er hún lýsir á þessa leið:
„Það var sólríkur septemberdagur----------ég gekk út
í garðinn hjá húsi mínu og ætlaði að hreinsa þar til fyrir
helgina, því að þetta var á laugardegi. Ég tók með mér
vasaúr mannsins míns, eins og ég var vön, svo að ég
gæti vitað hvað tímanum liði.----------Ég hafði reikað
um garðinn og kom nú að litla sumarhúsinu. Ég gekk inn
í það og að venju lagði ég úrið á borðið-----ég lagðist
á bekk, sem er þar og leit á úrið, það vantaði tvær mín-
útur í þrjú.
Ég var ekki þreytt, en lagðist þó letilega aftur á bak
til augnablikshvíldar, en eftir fáar sekúndur fann ég ao
á mig féll djúp værð, án þess þó að ég sofnaði; ég var
mér meðvitandi um úrið á borðinu og sá plómurunnana
fyrir utan dyrnar á húsinu.
Skyndilega varð ég gripin ákaflega undarlegri tilfinn-
ing: ég var farin að ferðast án eigin vilja eða áreynslu
og enn get ég ekki gert mér ljóst hvort ég barst í gegnum
rúmið, eða rúmið barst í gegnum mig . ..
Án þess að geta gert mér þess grein hvernig það gerð-
ist, var ég skyndilega komin á stað, sem ég hafði aldrei
áður séð, hvorki í draumi né veruleika.
Enginn leikur, engin mynd eða áreynsla ímyndunarafls-
ins hefir nokkru sinni birt mér aðra eins fegurð og nú
blasti við augum mínum. Ég sá ekki að eins þessa miklu
fegurð í öllu umhverfi mínu, ég fann hana einnig. Það
var eins og lifandi straumur færi um mig alla og ég yrði
gagntekin tilfinning fullkominnar vellíðunar, blessunar og
öryggis og yfirgnæfandi tilfinning ósegjanlegrar unaðs-
semdar altók mig.
Ég lá — ekki á hversdagslega, harða bekknum í sumar-
húsinu — heldur á dúnmjúkri sandströnd. Það var eins og