Saga - 1955, Síða 88

164
ið til Akureyrar í norðurför sinni, og ber það vitni
um nokkurn ókunnleik á því, sem gerðist í þeirri ferð.
Þar sem vikið er að því, er Jörgensen bauð Finni
Magnússyni og Sigurði Thorgrímsen embætti, er frá-
sögnin með þeim hætti, að vel gat Finnur hafa skrifað
þetta, enda var það alkunnugt.
Það verður að telja nálega með ólíkindum, ef Finn-
ur Magnússon hefði ekki snúizt til varnar í þessu
máli, þar sem þó var beinlínis á hann skorað. Finnur
var mest virtur af íslendingum í Kaupmannahöfn um
þessar mundir, sökum lærdóms og embættisframa og
ef til vill mest fyrir mannkosti hans og hjálpsemi við
íslendinga þar í borg. Hann hefur vel vitað, hverra
manna var þar völ, sem verið höfðu í Reykjavík árið
1809, og mátti með sanni taka áskorun ritdómarans
til sín.
f Kjobenhavnsposten 1832, nr. 185, er stutt grein
nafnlaus: Spörgsmaal, som af Kyndige enskes besva-
rede. Greinin er skrifuð til þess að troða illsakir við
Magnús Stephensen, þótt hann sé ekki nefndur á nafn,
enda var hver síðastur, því að 4 mánuðum síðar var
hann liðið lík. Eru þarna dylgjur í sambandi við hand-
töku ísleifs Einarssonar og prentun auglýsinga Jörg-
ensens. Skyldi þetta ekki vera hinzta kveðja Vigfúsar
Erichsens til Magnúsar?
í Sögu Jörundar hundadagakóngs eftir dr. Jón Þor-
kelsson er í heimildaskrá getið um Kjobenhavnsposten
1832, nr. 169 og 172—174, þ. e. ritdóminn, og nr. 185.
Dr. Jóni (eða Ólafi Davíðssyni) hefur sézt yfir svörin
við ritdóminum, og hefur hann því ekki fært sér þau
í nyt, og ekki heldur dr. Helgi P. Briem í Sjálfstæði
íslands 1809. Fátt er um frásagnir af þessum atburð-
um eftir menn, sem við voru staddir og gerla vissu,
en þurftu ekki að verja hendur sínar með nokkrum
hætti. Þótti mér því rétt að birta andsvörin í þýðingu.