Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1939, Qupperneq 71

44
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
aði dræmt: “ójá, ert >ú hjá hon-
um, þú ert þá vanur vinnu.” Daginn
eftir lofuðu þau honum að hlúa að
jarðeplum í garðinum. En sá
friður varð skammvinnur, því næsta
dag kom húsbóndi hans þangað til
að sækja hann. Þegar þeir fóru,
gaf konan honum dollar og sagði
honum að hann væri duglegur dreng-
ur. Á leiðinni heim tók húsbóndi
hans af honum dollarinn, hló að
verkalaununum og hótaði honum
öllu illu, ef hann reyndi að hlaupa
burt aftur. Kelly varð aldrei svo
gamall, að hann gleymdi þeim degi.
Þeir komu heim um kvöldið og eftir
háttatíma læddist hann út, þrung-
inn af harmi, vonbrigðum og ólgandi
hatri til húsbónda síns. Hann hljóp
niður að ánni og fleygði sér í grasið
undir stóra Álm-trénu á árbakkan-
um, reytti og tætti alt í kringum
sig og skalf af gráti, ekka og hugar-
kvölum yfirgefins og einmana barns.
Hann hét húsbónda sínum öllu illu.
Hann ætlaði að drepa hann. Hann
hét því að verða ríkur og reka hann
burtu af bænum. Hann ætlaði að
velta húsbóndanum upp úr skítnum.
Hann hét öllu, sem hamstola, æðis-
gengnum tíu ára dreng gat komið
til hugar. Út frá gráti, ekka og
heiftarhug sofnaði hann að lokum
þarna í grasinu.
Skömmu síðar talaði húsmóðir
hans við hann í einrúmi og reyröi
hann ramari fjötrum, en húsbóndinn
með öllum sínum hótunum. Hún
sagði honum að móðir hans heföi
beðið sig fyrir hann, á deyjanda
degi, þar til hann væri sjálfbjarga.
Loforð við dána konu vildi hún ekki
svíkja.
Hann spurði hana þá, hvað hún
vissi um foreldra sína. Húsmóðir
hans horfði á hann stundarkorn þar
til hún svaraði: “Eg veit ekkert
um foreldra þína, Nellie mintist
aldrei með einu orði á föður þinn,
svo hann hlýtur að hafa verið dá-
inn, og hún átti engan að, var al-
gerlega ein síns liðs. Hún kom hing-
að með þig svolítinn hnokka, og
hafði þig á kaupinu sínu. Hún var
ágætlega vel verki farin og besta
vinnukona, ,sem eg hefi haft. Hún
var fríð kona, fáorð og bauð gott
geð. Hún sagði mér aldrei neitt
meira um hagi sína, og hvaða raun-
um, sem hún hefir mætt, þá talaði
hún aldrei um þær eða kvartaöi.”
Húsmóðir hans stansaði lítið eitt
við og hélt svo áfram: “Eg var að
reyna að rifja upp íslenzka nafnið
hennar, en mér er ómögulegt að
muna það, enda gat eg aldrei borið
það fram, og kallaði hana þessvegna
Nellie; stúlkan, sem var hjá mér
næst á undan henni hét það. Aftur
gekk okkur vel með þitt nafn, þó
bar móðir þín það öðruvísi fram.”
Svo bætti hún við: “Eg vona að þú
líkist móður þinni og verðir góður
drengur.” Þarna var alt, sem hann
hafði nokkurn tíma vitað um for-
eldra sína og uppruna. En oft síðan
hafði hann hugsað um foreldra sína,
hugsað um, hvort faðir sinn hefði
horft á sig, hvítvoðunginn, með ást í
augum, yl í hjarta og heiti um föð-
urvernd, eða hann hefði verið einn
þeirra feðra, sem lofa föðurskyldun-
um að eiga sig.
Og svo var hann þarna áfram við
sama atlætið þar til hann var 14 áia,
þá kom fyrir atvik, sem kom honum
til að strjúka; og í það skiftið náði
húsbóndi hans honum ekki. Hann