Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1939, Síða 86

ÖRN ARNARSON SKÁLD
59
kostaði jarðarverð”. Allir karlam-
ir á Öngulseyri báru “þrælkunar-
merki ljós”, en voru þó “að eilífu
snauðir menn”, þrátt fyrir æfilangt
stritið;
En Hansen er sá eini,
sem aldrei handtak vann,
þó safnar þar enginn auði
og ístru nema hann.
Samúð skáldsins með olnboga-
börnunum, hvort sem þau eru menn
eða málleysingjar, kemur enn glögg-
ar í ljós í kvæðinu “Refur”, og ekki
er nein hálfvelgja í á'deilunni í
kvæðinu því:
Mannúðin okkar manna
er mikil og dásamleg.
Við göngum svo langt í gæðum,
að guð má vara sig.
Við segjum að alt, sem andar,
sé ættingjar guðs og manns,
og sjáum við fugla og fiska
við finnum til skyldleikans.
Við elskum alt, sem lifir
ef oss það skilist gat,
að það gæti orðið
á einhvem hátt að mat.
En það, sem ei verður étið,
aldrei lagavemd fær,
þvi þangað kemst imannúð manna,
sem matarvonin nær.
Kvæðið “Rjúpan” (Eimreiðin,
^—4. hefti 1921) er sprottið upp úr
Sama jarðvegi, en ljóðrænna og enn-
tá listrænna, og þar er skygiust
djúpt niður í afkima mannlegs eðlis:
Skúraskýin grétu,
sumarsólin hló.
Rjúpan var að tína
rjúpnalauf í mó.
Valurinn yfir
í vigahug fló;
rendi hann sér niður
og rjúpuna sló.
Hitti mig í hjartað
höggið, sem hann sló,
eg grét með öðru auganu
en hinu eg hló.
Því eg er bróðir ránfuglsins,
sem rjúpuna sló,
og rjúpan litla systir mín,
í valsklónum dó.
Auðsætt er einnig af þessu kvæði,
að skáldinu lætur sú list, að leika á
aðra strengi hörpunnar en streng
kaldhæðninnar. Sást það enn betur,
þegar kvæðasafn hans, Illgresi, kom
út 1924; lítið ljóðasafn að vöxtum,
en það hefði gjarnan mátt heita
“Kjarngresi”, því að þar er hvert
kvæðið öðru athyglisverðara, enda
rann bókin út og mun löngu upp-
seld eða því sem næst.
Eins og kvæðið “Ekkjan” sýnir,
yrkir örn oft um konur og ástir í
glettnum anda og kaldhæðnum, og
mætti af því ætla, að hann kynni
eigi um ástir að Ijóða á annan hátt.
En það væri hinn mesti misskiln-
ingur; hver myndi eigi kjósa sér, að
hafa ort jafn fagurt og skáldlegt
ástarkvæði eins og “Ásrún” Arnar:
I.
Kvöldið var skuggasælt, hlýtt og hljótt.
og himíninn prýddur stjömum;
öldumar vögguðu okkur rótt,
tveir austfirzkum sveitabömum.
A þilfari imdum við, eg og þú,
og indælt var saman að dreyma: